Het New Yorkse kwartet Hollis Brown bewees twee jaar geleden met hun voortreffelijke ‘Ride on the Train’ de kunst te beheersen om tijdloze rootsrock te kunnen maken, muziek die knipoogt naar bluesy rock’n’rollbands als Rolling Stones of The Black Crowes en waar energie en authenticiteit elkaar omarmen. Anno 2014 wordt dat referentielijstje uitgebreid met The Velvet Underground. Op ‘Gets Loaded’ covert de band immers integraal ‘Loaded’, de laatste plaat van VU waar Lou Reed nog op mee zong. Zonder echt te willen surfen op het recente overlijden van die laatste, geeft de band een eigen draai aan dat 44-jaar oude album, al is het enkel maar door de tracklist achterstevoren te zetten.
Hoewel veel critici ‘Loaded’ bestempelen als Velvet Undergroundplaat met het minste passie en inhoud, blijft het moeilijk om zich te spiegelen aan zo’n monument. Al is het enkel maar omdat Hollis Brown op ‘Gets Loaded’ niet de schorre, doorleefde en diepe stem van Lou Reed kan inzetten. Van de andere kant heeft John Cale met zijn psychedelisch complex gitaargepingel de legendarische band ten tijde van ‘Loaded’ al verlaten, waardoor Hollis Brown zich op zijn interpretatieplaat kan focussen op zuivere rock’n’roll. Dat ligt de formatie duidelijk goed.
Eigen aan zowel het origineel als ‘Gets Loaded’ is de mooie afwisseling tussen trage, penetrante bluessongs en meer opgewekte nummers. Een dartele song als ‘Train Round the Bend’ met zijn tegendraads hikkend gitaarritme wordt hier van een hitsige pianosolo voorzien. Ook in het contradictoir opvallend dartele ‘Cool it Down’ mag een snijdende, opzwepende solo het nummer uitzingen. Over het algemeen brengt Hollis Brown wat meer pit in het geheel door vaak iets sneller te spelen dan het origineel, wat vooral bij kaskrakers als ‘Rock’n’Roll’ of ‘Sweet Jane’ opvalt. Op die manier sluit de band instrumentaal goed aan bij de wat kruimelige, kruiperige stem van frontman Mike Montali.
Zonder echt snel te moeten spelen, straalt dit gezelschap hier een stevige kracht uit. Overtuigende en gepassioneerde solo’s, de intense emotie van blues, zitten keurig op hun plaats. In het slepende, bedwelmende ‘Oh Sweet Nuthin’, dat deze plaat opent, gaat de begeleiding van bas en gitaar in een steeds herhalende, trage mantra om plaats te bieden aan samengezongen, gospelachtige frasen en een haast pijnlijk aanvoelend vingergepluk. Het is die ruimte die de band creëert en het respect voor het origineel werk dat deze plaat zo sterk maakt. Luister maar eens naar de meer dan overtuigende, afsluitende ballade ‘Who Loves the Sun’.
Hollis Brown eert meer dan het imiteert, dat is fijn om vast te stellen. Wie niet vertrouwd is met het werk van de Velvet Underground of het album ‘Loaded’, krijgt hier toch een mooie en overtuigende bluesrockplaat. Wie wel VU-fan is, moet zich natuurlijk wel realiseren dat 'Gets Loaded' nooit dezelfde grandeur kan uitstralen dan het origineel. Extra sterkte: dit New Yorkse kwartet heeft er slechts twee dagen over gedaan dit album in te blikken, terwijl destijds meer dan vijf maanden nodig was. Onderschrift “this record is rock & roll, play it loud!” kan dus gerust voor waar genomen worden, hoewel Montali’s stem misschien net wat te scherp en vooraan in de mix ligt om de volumeknop helemaal open te zetten. Prima prestatie.
