Veel info geeft dit vijftal uit Minnesota niet vrij. Met hun tweede plaat bevaren deze heren een degelijke indiekoers die al eens de afgeblokte, ritmische popkant opgaat en daarmee in de hype belandt van Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs en konsoorten. Veel vaker presenteert Hockeynight echter psychedelisch gitaarwerk en roept daarmee de hoogtijden van Sebadoh en Pavement terug op. Wat in elk geval opvalt, is dat deze groep een goed luisterend oor gelegd heeft bij de jaren '90 gitarenbands en daar wat mooie dingen uit gefilterd heeft.
Hockeynight aarzelt niet om de luisteraar al eens op het verkeerde been te zetten. De schijnbaar oprechte popmuziek die ze op dit plaatje voorschotelt, bevat enkele scherpe angeltjes en hoekjes die niet meteen zo onschuldig zijn. Zo beweert zanger Paul Sprangers (die met zijn droge stem wel heel dicht bij Stephen Malkmus van Pavement komt) zowel Noam Chomsky als Frank Zappa tot zijn invloeden te rekenen. Soms grillig wervelende gitaarpartijen, golvende zanglijnen en speelse, spottende teksten zijn het resultaat. Zo zou de groep bestaan uit twee gitaristen, een bassist en twee drummers. Van dit laatste is echter niets te bespeuren. Met vrij introverte, maar toch heerlijk openbarende gitaarnummers als 'This Peaceful Year' wordt mooi gehouden aan een slepende cadans die veel ruimte biedt voor klagende solo's en wervelende partijen. Als een heuse canon tollen de zanglijnen van Sprangers en diens gitaarkompaan Scott Wells om mekaar en vormen zo een opgewekt melodietje. Het gaat er echter niet altijd even luchtig aan toe. Daar zorgen vrij bombastische instrumentale stukken voor die onder invloed van een stevige dosis geestesverruimende middelen tot stand lijken te zijn gekomen. Als losgeslagen honden tollen solerende gitaren soms rond mekaar. Doordat beide virtuozen mekaar echter prima aanvoelen, leidt dit tot werkelijk verbluffende resultaten, zoals in het voortreffelijke 'Renegades' waar de solo mooi ontdubbeld is in twee stemmen. Tegelijkertijd heerst er een vrij dof lofi sfeertje op deze plaat, die integraal 's nachts in de kelder van een grote studio opgenomen is. Dat mulle eindgeluid, mede in kaart gezet door mixer Bryce Goggin (Pavement, Chavez, Low, Phish), biedt de nodige ruimte voor virtuoos spel en vrij verouderde, maar doeltreffende effecten (reverb, flanger). Daarnaast aarzelt Hockeynight niet om met heuse Spaanse trompetjes het instrumentale kader in liedjes als 'Tubin'' naar nóg een meer verheven niveau te tillen. De heen-en-weerwiegende afsluiter 'Angel Hair' fluit dan weer met alle eenvoud het plaatje uit, alsof er van enige muzikale complexiteit nauwelijks sprake is.
Hockeynight doet grillige dingen op dit plaatje. Hoewel het vingervlugge en hoekige gitaarspel van beide heren soms naar hoge sferen toe neigt, blijven de liedjes op deze cd toch netjes met de voeten op de grond. Het siert in elk geval dat 'Keep Guessin'' geen expliciete single naar voren schuift, maar een voortdurend hoog niveau aanhoudt. Als dit vijftal live zijn twee drummers nog aardig laat rommelen, is het verwonderlijk dat deze groep nog niet wereldwijd bekend is.
Meer over Hockeynight
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
