Hier en daar wordt ze als jazzzangeres geparkeerd en zelf steekt ze haar bewondering voor Nina Simone en Ella Fitzgerald niet onder stoelen of banken, maar op haar eerste album ‘Handmade’ blinkt Hindi Zahra toch vooral uit met mooie, dromerige en soms wat naïeve popsongs. De eenvoud is één grote kracht van deze in Marokko geboren, maar in Frankrijk wonende muzikante: klare melodielijnen, verpakt in de meest vanzelfsprekende arrangementen en teksten die over de te verwachten onderwerpen gaan. Ver heeft ze het niet gezocht.
En toch: de vanzelfsprekendheid die ze laat horen is geen gevolg van luiheid of gemakzucht. Waar ze zich omringt met een handvol muzikanten, houdt ze zelf wel stevig de touwtjes in handen. Ze tekent immers niet alleen voor de composities, de arrangementen, de vocalen en diverse instrumenten. Ook de productie en de mix deed ze grotendeels zelf en net daar zit een tweede sterkte van de plaat. De overwegend akoestische en vaak zachte instrumenten worden namelijk niet zomaar als laagjes over elkaar geschoven, maar trekken mooi samen in één geluid. Het lo-fi-effect van de plaat lijkt dan ook wel goed doordacht, eerder dan het gevolg van een louter gebrek aan middelen.
Doorheen de verschillende liedjes schurkt Hindi Zahra wat tegen verschillende invloedsferen aan, wat de plaat (elf nummers voor dik veertig minuten) boeiend houdt. Hier en daar glijdt een bluesachtige gitaar door het decor, steekt een Toearegwind op (‘Set Me Free’ met een licht trance-effect door de herhaling in het refrein) of schuifelt ze in een gezapig hoemparitme verder. In ‘Stand Up’ dwaalt nu eens een reggaeritme rond, dan weer een Arabische melodie, ‘Music’ waait bij de voorzichtige rock aan door de prominentere rol van de elektrische gitaar en ‘Don’t Forget’ is een sprookjesachtige jazz wals.
Echt verrassen doet het allemaal niet, maar charmeren des te meer. De songs van Zahra zijn het soort liedjes om in een juwelenkistje op te bergen en uit het oog te verliezen om ze later bij het verhuizen bestoft en wel terug tegen te komen. En dan met weemoed terug te denken aan vervlogen/gelukkigere tijden.
