Het Finse HIM is al een tijdje in de mainstream verzeild geraakt, dankzij hun hit 'Join Me'. De band begon in 1995 en liet twee jaar later het gothic metalplaatje 'Greatest Lovesongs, Vol. 666' los op de wereld. Na hun tweede en laatste goede album, 'Razorblade Romance', ging het bergaf met de band en ook met hun metal- en gothickantjes: 'Deep Shadows And Brilliant Highlights' liep verkeerd af, 'Love Metal' was wat beter, maar miste teveel aan kracht en het ongeïnspireerde 'Dark Light' was het laatste wat we van de Finnen hoorden. Het was dan ook niet echt uitkijken naar 'Venus Doom', het nieuwste werkje van deze band, waarvan vele fans toch hoopten dat ze ooit zouden terugkeren naar de schitterende gothic metal/rockformule van hun twee eerste werken.
De titeltrack gedeeltelijk en vooral 'Love in Cold Blood' zijn op het eerste zicht niet meteen de beste nummers, maar ze openen lekker in de typische midtempo gothic rocksfeer. De voorspelbare refrein-gitaarakkoorden en Ville Vallo's zeurderige zang in 'Love in Cold Moon' zijn natuurlijk wel erg melig, maar er valt echter meer positiefs op aan de twee tracks, wat zal gelden voor de hele plaat: de diepgang in de nummers, gecreëerd door de solopartijen, de doomy partijen en de zware, bluesy gitaarriffs (met dank aan Black Sabbath en consoorten) tonen een H.I.M. dat ditmaal wel getracht heeft om verder te gaan dan de voorspelbare popnummers die ze op de laatste platen maakten. 'Venus Doom' gaat verder met 'Passion's Killing Floor', dat wel een knaller is dankzij de groovy introriff met zweverige keyboardtoetsen en het opzwepende, melodieuze refrein. Hetzelfde geldt voor 'Kiss of Dawn': uit dit nummer blijkt dat Valo vocaal gezien meer zware basvocalen gebruikt zoals vroeger en hier en daar eens uithaalt met een melodieuze schreeuw. Aan gitarist Linde's solo's (lekker bluesy en gevoelig op de juiste momenten) is het dan ook te horen dat de man nood had aan ruimte voor échte gitaarriffs en gitaarsolo's. Dat is eveneens te merken aan een andere uitschieter, vooral qua lengte dan, het tien minuten-durende 'Sleepwalking Past Hope': het nummer danst met veel verschillende atmosferen, van het ontroerende gothicrockrefrein en de zware, lange solosectie tot het donkere midden (vocaal en muzikaal doet het denken aan de genrelegende The Fields of The Nephilim) en het betoverende, rockende einde. 'Song or Suicide' is werkelijk vulmateriaal: Valo staat een beetje te jengelen met een akoestische gitaar. 'Dead Lover's Lane' zet het plaatje verder, maar het is de heerlijk getitelde afsluiter 'Cyanide Sun' die het mooi afwerkt op treurende, trage manier: simpele, doomy gitaren treden in en op de echoënde verspartij en dromerige doch tragische overgang zingt Valo ingetogen maar gevoelig. Een bluesy solo treedt in op de introriff en het nummer wordt afgesloten met een sfeervolle gitaar en Valo die rustig de woorden "Underneath The Cyanide Sun" zingt en de fakkel van 'Venus Doom' zachtjes uitdooft.
HIM is duidelijk terug en levert deze knalplaat met heel wat geëxperimenteer en metalriffs: de band bewijst op die manier te kunnen ingaan tegen hun eigen, eenvoudige succesformule en tegen de verwachtingen van de commerce. Houden zo dus, al blijft het gevoel dat ze hun volledig potentieel nog niet helemaal terug hebben.
Meer over HIM
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
