De Arabische term hijaz heeft verschillende betekenissen. Het is niet alleen de naam van de westelijke kuststreek van Saoedi-Arabië, maar verwijst onder andere ook naar een modus in de Arabische muziek. Het kwintet rond de Tunesische oudspeler Moufadhel Adhoum en de Belgische pianist Niko Deman draagt eveneens de naam Hijaz. De groep vermengt jazz met mediterrane (vooral Noord-Afrikaanse) invloeden wat op hun eerste album 'Dunes' soms tot een verrassend resultaat leidt.
In tegenstelling tot vele andere bands poogt Hijaz niet zozeer om vreemde invloeden zo te kneden dat ze binnen het jazzidioom passen. Op 'Dunes' treden verschillende muzikale werelden eerder met elkaar in interactie in plaats van dat ze met elkaar worden versmolten. Dat heeft wel eens een stroeve communicatie tot gevolg. Zo lijkt bassist Chris Mentens in 'Dreaming' wat moeite te hebben om zijn logge snaren af te stemmen op het vibrato dat Moufadhel Adhoum op zijn oud ontwikkelt. Het is echter in de eerste plaats een mooi voorbeeld van de puurheid die Hijaz in hun muziek wil bewaren waardoor ook de scherpe kantjes onverbloemd worden getoond.
Niko Deman plaats zichzelf nooit nadrukkelijk op de voorgrond. Zijn spaarzame piano fungeert soms simpelweg als aangever. Hij heeft genoeg aan enkele subtiel gekozen noten om de hele groep in gang te krijgen. In 'Girl from Pirdop' geeft hij samen met de percussie een schijnbaar voorspelbare voorzet maar wanneer Adhoum vervolgens een hemelsmooie melodie inzet komt alles plots in een ander perspectief te staan. Deze onverwachte wendingen zijn kenmerkend voor het debuut van Hijaz. In het ritmische 'Ragatime' belandt de percussie van Azzedine Jazouli en Chryster Aerts plots in een Andalusische zigeunersfeer. Het zuiden van Spanje was eeuwen geleden reeds een contactpunt tussen Europa, Afrika en het Midden-Oosten. Ook muzikale kruisbestuivingen waren hiervan het gevolg. Dat komt in dit stuk, maar ook in 'Autour de l'Alhambra' mooi naar boven in het naar flamenco neigende spel van piano en oud.
Maar er is natuurlijk ook een hoofdrol weggelegd voor de jazz. De zachte begeleiding en het meeslepende thema van 'Wondering Why' zou wel kunnen verward worden met een jazz standard ware het niet dat de uitvoering hier voornamelijk wordt gedragen door minder conventionele instrumenten. In de tweede helft van 'Dreaming' is voor een zeldzame keer een pianotrio te horen waarin jazz uitzonderlijk mag overheersen. Maar deze passage kan misschien best beschouwd worden als een brug die de luisteraar terug tot bij het mooie thema van de compositie brengt.
Hijaz is een kwintet dat het aandurft om verschillende invloeden onaangeroerd bij elkaar te plaatsen. Zo vermijden ze om het zoveelste jazz meets world music groepje te worden dat via kunstmatige ingrepen alle spanning uit zijn muziek weet te halen. Integendeel, want op 'Dunes' valt er heel wat te beleven waardoor deze plaat zich verzekert van vele rondjes in de cd-speler.
Meer over Hijaz
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
