Het luidste – en naast Motörhead beste – hevige trio is terug met een nieuwe plaat, en dat is reden om te feesten. Nadat frontman Matt Pike met Sleep al de underground had veroverd met hun unieke aanpak, ging hij resoluut voor de halsslagader met High on Fire, een band die niet alleen voornoemde Motörhead combineert met Venom (rauwheid met rock 'n' roll dus), maar die elke keer songs laat horen die beduidend sterker zijn dan de concurrentie. 'De Vermis Mysteriis' is daar absoluut geen uitzondering op, wel integendeel.
Voorganger 'Snakes for the Divine' was een tikkeltje gepolijster dan de gemiddelde luisteraar van deze heren gewend was, maar nu is dat scherpe randje weer helemaal terug. De basisingrediënten van High on Fire zijn onmiskenbaar: de rauwe en potige riffs van Pike, gecombineerd met oer-tribale drums en donderbas, afgewerkt met een doorrookte grom, die eens te meer verhalen en avonturen met enorme mythische wezens overbrengt.
De subtiliteit van de vorige keer is wat meer naar de achtergrond verdrongen ten voordele van loos gaand gitaarwerk, maar toch is 'De Vermis Mysteriis' veelzijdiger dan een eerste luisterbeurt kan prijsgeven. Zo is instrumentaaltje 'Samsara' verrassend ingetogen, etaleert 'King of Days' een melancholieke en repetitieve riff die, net wanneer iedereen verwacht dat hij uitgestorven is, opnieuw opduikt; 'Fertile Green' is haast bezwerend en 'Serums of Liao' is een geweldige kopstoot om mee te beginnen.
Het rauwere kantje dat de band nu terug volledig bovenhaalt, maakt dat het testosterongehalte hoger ligt dan op 'Snakes for the Divine', al was die plaat verre van misselijk, wel integendeel. Daarmee is dit album de symbiose van de iets subtieler te werk gaande groep met de 'kop vooruit en rammen maar'-aanpak die hen daarvoor geen windeieren legde.
Hoe Matt Pike en zijn kornuiten het voor elkaar krijgen, is een raadsel, maar 'De Vermis Mysteriis' is alweer een sublieme schijf van een bijzonder sterke band. De meeste groepen zouden een arm of een been veil hebben voor een enkele riff die hier het zilver siert, wat maakt dat dit opnieuw een songfestijn is om de vingers bij af te likken.
