'RRR' is al het zesde album voor Hey Colossus, een Brits collectief dat zich sinds 2004 specialiseert in het loodzware gitaarwerk. Ondanks de stroom releases - naast de zes albums verschenen ook tal van singles - is een welverdiende doorbraak voorlopig niet aan de orde en moet de band het doen met een cultstatus. Nochtans is de band ook live tot zeer grootste dingen in staat. Alleen al op basis van dit album is die onderwaardering een regelrechte pure schande.
Vergeleken met het vorig werk, lijkt de band in een meer experimentele stemming: nog steeds gaat het er met momenten hondsbrutaal aan toe, maar er is ook een gretige exploratie van klankkleuren en synthgeluiden schuiven nadrukkelijker naar de voorgrond. Bovendien gaat de intensiteitsmeter niet constant in het rood en doseert de band haar energetische uitbarstingen. Opener 'Teased From The Nest' fungeert als onheilspellende intro op wat komen zal: een onderhuidse minimale beat, vervormde stemmen, aanzwellende klanken en dreigend maar voorlopig nog ijl gitaargepingel zetten de sinistere toon. Bij het tweede nummer 'The Drang' is het als vanouds alle hens aan dek: een massief ritme, bedolven onder een karrevracht gitaargeweld verenigd in een oerriff en heftig kelende stemmen culmineren in een potje loodzware, sublieme noiserock.
De titeltrack is behoorlijk creepy: naargeestig geschreeuw, analoge synth-effecten, zoemende bassen en logge, trage ritmes roepen beelden op van mistige, kille Engelse slagvelden. Akoestisch gitaargepingel op het eind brengt wat troost en fungeert als brug naar 'Rotated For Succes' waarbij inderdaad de hemel licht opklaart. De heren kiezen voor een regelrechte krautrockgroove: vanuit een breed uitgesmeerd gitaartapijt en psychedelische synth-excursies ontpopt zich na enkele minuten een haast motoriek ritme. Zonder om te kijken dendert de track maar door terwijl ook hier in de achtergrond geschreeuw en zelfs geblaat is te horen.
Een van de hoogtepunten is het instrumentale 'Almeria, Spain' waarin een rustig maar meeslepend ritme gaandeweg aanzwelt met een heerlijke muur van weids uitwaaierende gitaren, waarbij distortion- en wahwahpedalen ijverig worden ingetrapt. De band klinkt hier - voor haar doen althans – heel zweverig en lijkt zo haast als het stevigere broertje van Sunburned Hand of The Man of No Neck Blues Band in een ritmische bui.
Een rustpunt is 'Warmer The Belter'. Het nummer wordt vormgegeven door een diepe sobere baslijn en beperkte percussie en wordt verder licht ingekleurd met opgekuiste gitaarklanken, gefluister en geneuzel. Het zorgt voor een sfeertje dat twijfelt tussen spookachtig, rustgevend en melancholiek maar is met zijn acht minuten wat te lang.
Het afsluitende 'I Am Bunga Bunga' is dan weer een compleet maf nummer met als basis een al maar door denderend neurotisch ritme waarrond vreemde soundscapes en bizarre stemmetjes worden gewikkeld
Noise- en krautrock, psychedelica, doom en sludge mengen de heren van Hey Colossus ongegeneerd door mekaar en distilleren daarmee een heel unieke, fascinerende, pittige en vooral stevige blend. Opdrinken die handel!
