Het vaderlandse Herfst is behalve een band met een nogal opvallende naam ook een groep die niet snel bij de pakken blijft neerzitten. Na hun meer dan geslaagde full length 'Necrotica' zullen de heren gedacht hebben het ijzer te smeden wanneer het heet was, en doken alweer de studio in. Deze keer moet het resultaat een tweeluik worden (twee mini-cd's), waarvan 'An Oath in Darkness' uiteraard het eerste deel vormt.
Nooit een band geweest om stil te blijven staan bij het verleden, hebben de jongens van Herfst ook nu weer merkbaar progressie geboekt. De – jammer genoeg – amateuristische aanpak van 'Life's Enddesign' had op 'Necrotica' ook al baan geruimd voor een volwassen klank, speltechniek en songsmederij en die lijn is volop doorgetrokken. Thematisch en muzikaal gezien sluit deze mini aan bij de vorige plaat, maar het geheel is net dat streepje meer naar perfectie getrokken. Zo is de klank van deze mini superieur aan die van de toch al niet misse vorige schijf. Daar zit vast de mix en mastering van grootheid (godheid?) Dan Swanö voor iets tussen, maar toch: als de basis er niet is, kan zelfs de grootste knoppendraaier het niet meer goed krijgen. De gitaren rammen en beuken op heerlijk death metaliaanse wijze, de drums zijn vol van klank en elke slag is goed hoorbaar en zelfs de bas is niet verstopt achter een muur van egocentrische gitaarversterkers, wat een pluspunt is.
Grootste wijziging tegenover voorheen is een – alweer – nieuwe zanger: Matthieu Van den Brande. In tegenstelling tot voorganger Xavier maakt hij veelzijdiger gebruik van zijn stem, wat ervoor zorgt dat zowel logge grunts, hese screams en cleane vokalen meer afgewisseld worden en het geheel toch net ietsje spannender houden. Het is trouwens opvallend hoe vaak er regulier gezongen wordt deze keer.
Muzikaal is het pompen, beuken en blazen als de beesten, edoch zonder aan subtiliteit in te boeten. De gelaagde en behoorlijk complexe metal van de heren zit barstensvol melodieën, twinloops en solo's, maar toch vloeit het geheel als verdund bloed uit de aderen en zit er geen saai moment in. Handig bij een mini-album, maar dat neemt niet weg dat ook een volledige schijf van dit kaliber moeiteloos blijft boeien.
Het is een beetje de vraag waarom de band koos voor twee mini-albums in plaats van een volledig album, maar die vraag wordt meer dan waarschijnlijk beantwoord door deel twee van 'The Deathcult'. Tot het zover is, mogen fans van donkergetinte, romantische edoch macabere metal zich volop laven aan 'An Oath in Darkness'. De Belgische underground is erg goed bezig de laatste tijd, en dat valt enkel toe te juichen.
