Het klinkt misschien niet helemaal zo, maar Herbstlaub is in feite Jens Vydt: een Belgisch ambientartiest die toch al enig tijdje de ondergrondse wereld voedt met zijn tot de verbeelding sprekende elektronicacomposities. Met ‘Hauch’ waagt hij zich na zes eerder verschenen cd-r’s voor het eerst op de markt van de vinyldragers. De titel van de plaat betekent zoveel als “ademzucht, een voorzichtig, bijna vergeten briesje”. Drie van de vier composities op de ep zijn dan ook snippers uit eerder verschenen werk, waardoor het korte album een “hauch” wordt, een zuchtje uit zijn breder muzikaal oeuvre.
'Herbstlaub' voelt zich thuis in de wereld van minimale detailbeats en zwevende ambienttapijten. Die twee speelt hij tegen elkaar uit in melodieus suggestieve composities en geeft hij een onderbouw van warm pompende bassen. Opvallend is echter dat het voedende middenveld van sterke tonen en thema’s onbewandeld blijft. Dat geeft deze elektronische ademzucht een ijl, verheven karakter.
De A-kant opent meteen met de langste track. ‘Auf einen Stern Zugehen, nur Dieses’ is inmiddels al drie jaar oud, maar heeft nog niets aan frisheid moeten inboeten. Knisperende spikkelritmes, droge beats, ontastbaar scherende gitaardrones en diepe baspulsen ontmoeten elkaar in een mooi opbouwend verhaal. Die verschillende componenten, die samen een wat kil kleurbeeld schetsen, groeien langzaam naar elkaar toe om halfweg plots in elkaar te schuiven tot een verslavend deephouse geheel. Naar het einde toe sterft het nummer opnieuw uit in ijle scapes met enkele mysterieuze stemsamples. Wat opvalt is een loepzuivere productie die de klemtoon legt op de microscopische details, maar het nummer ook een erg broze uitstraling geeft.
De luchtigheid van ambient en de afgemetenheid van beatminimalisme vertaalt zich in het merendeel van deze tracks. Het eerste nummer van de B-kant, ‘Hauch’, hanteert de elektrische gitaar als basis voor zijn drones, en houdt dus enigszins vast aan zijn melodie. Die wordt toch weer losgelaten door veel wegdraaiende tonen en vage impressies. De diepe basmotieven en knisperbeats blijken ook ditmaal essentieel, traag voortgedreven door stompende beats. ‘Hauch’ laat de fantasie van de luisteraar helemaal zijn gang gaan door in het middendeel de beats volledig te schrappen en over te gaan in een universum van echo’s en bubbels, om pas na enkele minuten opnieuw richting te geven via een stompende, droge ritmiek.
‘Plenilune’ is, net als het vorige nummer, geplukt uit de vorig jaar verschenen cd-r: ‘Our Love Was only Half Forgotten’. Vervormde onderwatergeluiden zorgen hier voor een onderhuids sfeertapijt. Meer en meer fonkeleffecten komen bovendrijven en bereiden een brug voor met een klassieke vierkwartsbeat, die de song helemaal laat openbarsten. De grote kracht van dit nummer is echter de onderliggende, gemoedelijke melodie die in de bas is weggemoffeld, een leitmotiv dat zonder twijfel voor vele volgelingen zal zorgen.
De enige echt nieuwe bijdrage, ‘M.J. Lermontov’, is meteen ook de minst attractieve. De afsluiter van deze ep houdt het immers bas- en beatloos en heeft als basis een geheel van door elkaar fonkelende, hoge en lage gitaartokkels die samen een echoënd, dromerig geheel vormen. Met hoge, broze en onverstaanbare zang zoekt Herbstlaub hier het fantasierijk van de IJslandse groep Sigúr Rós op, maar dan met wat minder overtuiging. Een herhaald, lang nazinderend gitaarthema geeft dit mysterieuze stuk even wat meerwaarde, maar een wat bizarre, enigszins ongeduldige structuur lijkt er eerder op aan te sturen dat dit eindnummer stevig moest ingekort worden om de vinyl netjes te vullen.
Het visitekaartje is gemaakt, de eerste stap naar vinylreleases gezet. Vanaf nu kan Herbstlaub zich gooien op de markt van kwalitatieve ambientmuziek. Want dat kunde en eigenheid aanwezig zijn, leidt geen twijfel. Met dit op 300 exemplaren gedrukte visitekaartje kan de artiest alvast stevig uitpakken.
