Deze cd presenteert een dwarsdoorsnede van twee genres die Henry Purcell nauw aan het hart lagen: kamermuziek en liederen. Beide genres werden geschreven als gelegenheidsmuziek en het is niet verwonderlijk dat dit genre van 'privé-muziek' zich net in Engeland ontwikkelde: de puriteinen onder Oliver Cromwell die het na het einde van de burgeroorlog voor het zeggen kregen verboden elke openbare vorm van muziek in theaters of kerken en droegen zo in niet geringe mate bij tot de ontwikkeling van muziek voor een kleine bezetting, die in de huiskamer uitgevoerd kon worden. De sonate en de verzameling liederen op deze plaat zijn daarvan een goed voorbeeld. Purcells eigen muziek wordt bovendien aangevuld met een sonate van zijn iets jongere tijdgenoot Godfrey Finger.
Grootste minpuntje aan de cd is de stemkleur van sopraan Julie Hassler, die al te vaak vermoeid en vlak overkomt. Dat is erg jammer want aan de basis van haar vlekkeloze uitspraak en interpretatie ligt een diep begrip van deze muziek ten grondslag. Bovendien komt haar aandacht voor frasering heel galant en barok over. Erg jammer dan ook dat ze niet meer kleur kan maken in haar stem want dit had een verschil met een werkelijk schitterende cd kunnen vormen. De relatief hoge zanglijnen in 'Sweeter than Roses' komen bijvoorbeeld echt wat geforceerd over.
De instrumentale werken klinken veel dankbaarder. 'A new Irish tune' een bekend Iers volksliedje (dat nog als jingle bij de BBC dienst heeft gedaan) klinkt gepast eenvoudig en pretentieloos. Dezelfde soort van eenvoud, die de nauwe grens tussen kunst- en volksmuziek in het Elizabethaanse Engeland illustreert vindt men terug in het lied 'When first Amintas su'd for a Kiss', op de melodie van een Schots volksliedje. Elk instrumentaal werk bezit een zeker improvisatorisch karakter, zeker op de langzame delen zoals de 'adagio' inleiding tot de sonate Z.780. Met een eerste stem die vlotjes versieringen aanbrengt in de melodie en een continuo begeleiding van theorbe en klavecimbel die de melodie probleemloos volgt komt deze trio sonate natuurlijk en ongecompliceerd over.
Het 'Soft notes, and gently rais'd' met zijn vele imitaties is met zijn lange, contrapuntische introductie een prachtig voorbeeld van hoe het vocale en het instrumentale elkaar bij Purcell in balans houden. Enkele liederen zijn begeleid door een 'triple harp' een Welshe variant van het gewone instrument met drie afzonderlijke rijen snaren. Speciaal ook nog de begeleiding van luitist Benjamin Perrot vermelden die de meeste liederen ondersteunt (en dienst doet als continuo-instrument in Godfreys Finger sonate) en hier accuraat en welluidend overkomt.
Dit is een mooie verzameling muziek die een minder bekende zijde van Purcell belicht. De uitvoering kan zeker boeien maar het is wat jammer dat de zang niet net dat beetje charme meer bezit die deze cd een echte aanrader had kunnen maken.
Meer over Henry Purcell
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
