Ze zijn weer helemaal terug in de jazz, de strijkers. Voor de één 'nieuwe romantiek' voor de ander 'nieuwe meligheid'. Aan dit laatste ontsnappen de stukken van Henri Texier hier gelukkig. Hoewel de strijkers vrijwel uitsluitend als één- of meerstemmig blok gebruikt worden leveren ze nooit een breed uitgesmeerd, sentimenteel tapijtje. Daarvoor wordt de harmonie soms net iets te dissonant en zijn de melodieën te weinig voor de hand liggend. Zo wordt flauwheid vermeden, ook wanneer de strijkers als wolkjes aangewend worden: even snel verdwijnend als ze opgekomen zijn. Onmisbaar en essentieel zijn ze op zo'n momenten niet en Texier had soms gerust een stapje verder kunnen gaan in het uitwerken van deze vluchtige partijen. In ander stukken leveren de strijkers effecten en gewriemeld in de hoogte, maar het interessantst wordt het wanneer ze echt mogen meespelen. Als energieke tegenstem of ritmisch lekker hoekig, maar nooit brutaal antwoord worden ze zo in 'Tonic Tony' en 'Colonel Skopje' haarscherp geïntegreerd in de compositie. Zo ontstaan er in het samenspel met de jazzmusici verschillende partijen die als ijslagen over elkaar gaan wrijven en schuren. Toch blijft de vormgeving heel duidelijk volgbaar en zelfs klassiek. Thema's keren op gepaste momenten terug, maar kunnen wel uitgewisseld worden tussen de verschillende muzikale kampen. Geforceerd hoeft het nooit te worden: de meeste stukken ademen de sfeer uit van een spionagefilm uit de jaren '70, maar zijn net iets te sterk doorgecomponeerd om alleen filmmuziek te zijn. 'Glenn the Space' en 'Barth's Groove' daarentegen zijn lichtvoetig groovende bluesnummers. En deze lichtvoetigheid is wel vaker terug te vinden. Naast de trefzekere lyriek van leider en bassist Henri Texier is het vooral drummer Tony Rabeson die hiervoor tekent. Zijn fijn knisperende drumpartijen moeten het veeleer hebben van kleurwerking dan van kracht, veeleer verschillende fijne laagjes dan één grote orkaan. De meest expressieve solist is pianist Bojan Zulfikarpasic die een heel gevarieerde speelstijl laat horen zonder naar drastische breuken te zoeken: het zuiver melodische wordt bij hem feilloos voorzien van licht dissonante akkoorden en aarzelende, verkapte ritmes, steeds met een perfect verzorgde en gecontroleerd articulatie. Dit valt het meest op wanneer hij melodieën meespeelt met de blazers. De manier waarop hij hun frasering overneemt en zich weet te mengen in het totaalgeluid is, op z'n zachtst uitgedrukt, opvallend te noemen. Fijnheid en gevoel voor nuance die kenmerkend zijn voor hem en de hele dubbel-CD.
Meer over Henri Texier
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
