Het is alweer bijna drie decennia geleden dat Helloween uitpakte met een snelle, agressieve variant van heavy metal, die powermetal werd gedoopt en klassiekers opleverde als zijn onovertroffen, titelloos debuut of ‘Walls of Jericho’. Inmiddels is de band zowat aan zijn veertiende studioplaat toe, een consistent album waarin het Hamburgse kwintet opnieuw heerlijk zijn eigen ding doet.
Echte verandering moet niet verwacht worden van een nieuwe cd van de powermetalgoden. De heren hebben doorheen de tijd hun energie en kracht weten te vermengen met finesse en subtiliteit, wat sterk kwalitatieve metalmuziek oplevert. “Here I go, waiting for the thunder. I am not a saint” grolt Andi Deris, waarop een track volgt met een dromerige onschuld van akoestische gitaar en warmte. Het zijn dit soort grappen die Helloween zo groots maken.
Er wordt gegoocheld met veel stoere woorden en moordende cartoons, maar achter die façade schuilen fijngevoelige muzikale zieltjes. Langharig tatoeagegruis dat schaamteloos een legende als Freddy Mercury durft vereren met een kort, door tribaldrums aangedreven ‘I Wanna Be God’ alvorens ze met de titeltrack een scheurend heavy metalanthem uit hun hoed toveren waar Iron Maiden al enige tijd opnieuw naar zit te hengelen, het kan allemaal.
Helloween bedient zich van lange, weldoordachte songstructuren met extra bruggen, melodieuze solo-intermezzo’s en vocale sprongen, zonder de echte punch te verliezen. Van langdradigheid is dus geen sprake, van energie des te meer. De band houdt van productionele perfectie. Stevig rollende drums worden doorsneden door jankend gitaargepingel, terwijl extra onderliggende snufjes als strijkers of koorzangen (‘Years’) de op zich al oorverdovende metalsound verrijken.
Twee gitaren cirkelen om elkaar, een ontdubbelde frontstem klimt de hoogte in: het plaatje past wonderwel. De band heeft zijn stoer rockimago al enkele platen verfijnd door te flirten met een streepje subtiele elektronica of digitale smaakmakerij. ‘Church Breaks Down’ opent met kerkklokken, orgel en samenzang alvorens mokerende drums het sacrale tafereel aan flarden scheuren, terwijl halverwege Gregoriaanse zang juist het snelle metalgeweld komt versterken.
Wie er na een uur Helloween nog niet genoeg van heeft – en zo zijn er alleszins veel – krijgt er met een heroïsch ‘Another Shot of Life’ nog een leuke bonus bij. Zo vervolmaakt de band deze knallende powermetalplaat, eentje waarin niets nieuws gebeurt maar wat zich afspeelt wel heel erg goed is: een wondermooie opeenstapeling van clichés.
