Helldorado, een stoffig plaatsje op de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten. In de zinderende warmte passeren hier verdwaalde reizigers en smokkelaars om verkoeling te zoeken in de rokerige bars en bordelen. Terwijl de zon ondergaat komt de stad tot leven en wanneer het voorbij waaiende zand langzaam gaat liggen komt het stadje vol hoeren, criminelen en schimmige figuren tot leven. Terwijl sommigen naast een lege fles tequila in slaap vallen, klinkt pianomuziek en gelach uit de vele kroegen, waar de drank massaal vloeit en je door de sigarettenrook de andere kant van de bar niet meer kan zien. Gebroken harten worden hier gelijmd met whiskey en gebroken tanden worden met de mantel der betaalde liefde bedekt. Deze stad bestaat niet echt, maar de nummers die Helldorado op 'Sinful Soul' speelt klinken alsof ze recht uit de woestijn komt aangewaaid. Het mag dan ook als een grote verbazing gelden dat deze drie heren uit Noorwegen komen, toch niet meteen bekend voor zijn tropische klimaat. Op hun derde langspeler schilderen zij een muzikaal beeld van uitgestrekte autowegen, slaperige woestijnstadjes, rokerige cafés en veel melancholie.
Het eerste akkoord op 'Sinful Soul' zet meteen de toon. Een zachte viool begeleidt de ritmesectie om 'Steal Away' in te zetten, een verhaal over twee geliefden die na een laatste diefstal de grens moeten bereiken terwijl ze achterna worden gezeten door hun criminele collega's. De warme stem van Dag Vagle heeft haast iets triestig over zich terwijl hij met veel gevoel het relaas van dit verdoemde koppel zingt. Zijn spaarzame gitaaraanslagen gaan telkens door merg en been en benadrukken telkens de melancholie en de smart die in de muziek vervat zit. En toch, wanneer even later de koperblazers weerklinken, krijg je als luisteraar een beetje hoop dat het toch nog goed komt met de twee. Het titelnummer, 'Your Sinful Soul' heeft enkele flinke knipogen naar Johnny Cash in petto. "When the man comes a ridin, on a strong black stud", klinkt het terwijl de drums op de achtergrond rusteloos tekeer gaan. Cash had het dan wel over een wit paard, toch klinkt zijn invloed mooi door in het nummer, zowel in de muziek als in de tekst. In 'The Happiest Day', zoals het nummer sarcastisch is getiteld, schakelt de groep een versnelling lager en de zang een octaaf hoger. De hartverscheurende zang hierbij doet sterk denken aan de nasale stem van David Eugene Edwards, beter bekend als de frontman van Sixteen Horsepower.
Nu is het niet allemaal kommer en kwel in de Mexicaanse woestijnen. Nummers als 'Cross Dressing Truck Driver' en 'Ten Little Demons' zijn veeleer humoristisch en hierin gaan de blazers ook eerder als een mariachi band spelen. Ook het swingende 'Sixty Seven' is opnieuw een muzikale roadmovie en raast voorbij als de Mustang 67 die wordt bezongen. De teksten gaan steeds heen en weer tussen geluk en drama en Helldorado gebruikt de muziek bij momenten om je compleet op het verkeerde been te zetten. Het sublieme 'And The Ravens Did Croak' begint met een dreigend pianodeuntje dat het ergste doet vermoeden. Even later blijkt deze vrees echter ongegrond, wanneer de andere instrumenten invallen en een prachtig liefdesverhaal begint. Over bergen en dalen volgen we een jonge minnaar die zijn toekomstige bruid gaat opzoeken. Het refrein barst echter in alle hevigheid en terwijl de raven onheilspellend krijsen loopt het volledig mis. "He sat down on the banks to wait for his bride, (...) her name it was death and gently the water took away his last breath."
Echt opbeurend is het bij momenten niet, maar de schoonheid van de muziek is er niet minder om. Hoe verder de cd vordert, hoe dieper hij gaat graven in gevoelens van woede, smart en geluk. De koperblazers, viool en piano worden uitstekend ingezet om deze emoties te vertalen in muziek. Prachtig, aangrijpend, ijzersterk.
