Voor Keith Kenniff ofte Helios is muziek geen vrijblijvend iets. Hij is er fulltime mee bezig ook al staat hij met zijn albums niet in hitlijstjes of op een groot festivalpodium. Vorig jaar maakte hij onder de naam Goldmund nog het fantastische 'Corduroy Road'. Ondertussen studeerde hij aan het College of Music in Boston en werkte hij als bezeten aan deze 'Eingya'. Kenniff acht de tijd nu rijp om deze parel op de mensheid los te laten en dat is niets te vroeg. Met de winter in aantocht kan dit wel eens voor velen dé soundtrack van de korte winterdagen worden. Obscure geluiden gaan hand in hand met dromerige klanken. Waar Kenniff bij Goldmund kiest voor piano, gooit hij zich onder Helios op de elektronica en andere instrumenten, ook al blijft de piano voor een groot deel van de inkleuring zorgen.
'Eingya' opent duister met geruis en een in de verte tokkelende piano die zijn plaats prominenter mag opeisen naar mate een lome, donkere beat opzet. Kenniff waarschuwt in het bijpassende booklet dat dit album niet rond hypes of turbomarketing draait, maar dat het moet uitnodigen "to take a break and have a quality listening time again, away from everyday's forced stress". Hij had deze waarschuwing evengoed kunnen weglaten want opener 'Bless This Morning Year' maakt duidelijk dat dit album 11 songs genieten wordt, los van alle aardse zaken zoals stress of marketing.
Ook bij de tweede song 'Halving The Compass' blijft het genieten. Het pianospel is schatplichtig aan het aarzelende van Eric Satie, maar doordat Kenniff de piano in duel laat gaan met een elektrische gitaar laat hij zien dat hij zijn eigen ding kan doen met het spel van Meester Satie.
Dromerigheid is troef op deze 'Eingya', maar het is geen gratuite dromerigheid. Soms gaat er een dreiging uit van de klanken die Helios gebruikt. Zo begint 'The Toy Garden' met een metalig getrommel dat doet denken aan het donkere en cleane van het latere Massive Attack (denk '100th Window'). Kenniff brengt echter verlichting in de donkere sound door verwrongen pianoklanken en een banjo over de obscure klanklaag te gieten. Het is een procédé dat Helios wel vaker gebruikt op deze 'Eingya'. Ook in 'Vargtimme' (vertaald: 'Wolfsuur'), 'For Years And Years', 'Paper Tiger' of 'First Dream Called Ocean' laat hij de song steeds beginnen met een zekere dreiging om nadien organische klanken in te brengen waardoor de luisteraar wordt gerustgesteld. Het heeft bijna een psychologisch effect. 'Sons Of Light And Darkness' laat hij zelfs beginnen met een onweer en opnieuw een aarzelende piano om nadien met het geluid van een akoestische gitaar iedereen mee te nemen boven de onweerswolken.
Keith Kenniff heeft voor zijn project Helios de piano naar het achterplan geschoven, maar laat dat geen verlies zijn. Hij haalt zoveel meer uit de andere instrumenten en laat ze versmelten met welgemikte knisperelektronica en ontroerend pianospel. 'Eingya' is een prachtplaat die iedereen kan koesteren die van mooie muziek houdt.
Meer over Helios
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
