De muziekgeschiedenis staat vol van composities op bijbelse thema's en het verhaal van Christus' geboorte is uiteraard een van de populairste zettingen. Binnen de negentiende eeuw, staan religieuze composities echter wat apart en een echt precedent voor Hector Berlioz' 'L'enfance du Christ', dat het verhaal van de vlucht van Josef, Maria en Jezus naar Egypte vertelt, bestaat dan ook niet echt.
Berlioz was zelf niet gelovig maar hij koesterde wel een diep respect voor de muziek van de katholieke kerk en eerder als een soort van stijloefening ontstond deze 'L'enfance du Christ'. Het is een driedelig werk voor koor, vocale solisten en orkest waarvan Berlioz als bij toeval de eerste noten neerpende, toen een mecenas hem verzocht "iets kleins" te componeren. Gecharmeerd door het sacrale karakter van zijn korte werkje, besloot Berlioz het te combineren met een licht exotisch trio voor twee dwarsfluiten en harp dat hij net voordien had geschreven (en om zijn publiek op het verkeerde been te zetten, had voorgesteld als een werk van een onbekende barokke componist). Uiteindelijk werd het een bijna twee uur durend werk in drie delen die Herodes' kindermoord in Bethlehem, de vlucht naar Egypte en het onderdak dat Josef en Maria vinden in de stad Saïs, beschrijft.
Meteen valt bij de solisten de mooie en elegante Franse uitspraak op, ook bijvoorbeeld bij Japanner Masashi Tsuji, die de kleinere rol van centurion in het eerste deel zingt. Herodes' (David Wilson-Johnson) diepe, doodse basstem is goed verstaanbaar en dat zorgt ervoor dat deze zelden uitgevoerde muziek ook zonder begeleidende tekst goed te volgen is. Jammer alleen van zijn wat doffe laagte, die hij compenseert met een typische maar daarom niet echt aantrekkelijke basvibrato. De partij van Maria wordt gezongen voor Mireille Delunsch en zij bezit een mooie piano-dynamiek en stemkleur maar op luidere passages komt ze vaak wat te bombastisch over. Ook Joseph (William Dazeley) is op zijn best in zachte, quasi recitatief passages want op sterke passages gaat hij wat log klinken. Heel overtuigend en mooi is dan weer hun duet in het tweede bedrijf 'Dans Cette Ville Immense'.
Het Mozarteum Orchester Salzburg doet deze descriptieve muziek leven en ondersteunt de zangers heel capabel. Want qua interpretatie klinkt deze Berlioz minder als stereotype romantische opera maar eerder als classicisme, met korte, duidelijke en gedetailleerde fraseringen. De strijkers bijvoorbeeld volgen trouw de woorden die de zangers erboven zingen. Berlioz' talent in het orkestreren is ook hier duidelijk aanwezig en het Mozarteum Orchester doet deze muziek eer aan met knappe soli op elke sectie instrumenten en hout- en koperblazers die goed mengen. Opvallend originele momenten zijn er te over in dit werk, zoals de drie trombones die het 'Koor der Wijzen' begeleiden of het duet voor hobo en engelse hoorn in de eerste scène van Joseph en Maria. Het koor, tot slot, houdt zich strikt aan de pastorale sfeer waarin Berlioz' hen gebruikt en klinkt beheerst, warm en zacht van kleur.
Toch is dit niet altijd even kleurrijke muziek: de exuberante wereld van bijvoorbeeld Berlioz' 'Symphonie Fantastique' moet hier een stapje opzij doen voor een meer ingetogen compositiestijl. De zanglijnen, functioneel en vertellend gedacht, zijn dan ook niet de aantrekkelijkste zijde van deze 'L'enfance du Christ'. Maar als interpretatie van een zelden gespeelde compositie doet deze uitvoering, met zijn nadruk op transparantie en verstaanbaarheid, Berlioz' muziek alle eer aan.
Meer over Hector Berlioz
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
