Het Duitse Heaven Shall Burn is ondertussen uitgegroeid tot een gevestigde naam binnen het metalcore-milieu. Met reden, aangezien deze heren er album na album in slagen om een puike prestatie te leveren zonder enige concessie te doen aan de commercie. Hun maatschappelijke bewogenheid neemt overigens nooit het voortouw in de muziek, waardoor prekerigheid vermeden wordt. Met 'Invictus' brouwen ze een heerlijke cocktail van de beste elementen uit het verleden en nemen ze voorzichtige stappen vooruit, wat het geheel een verdraaid lekker schijfje maakt.
Heaven Shall Burn ging nooit echt voor de subtiliteit, maar veeleer rechtstreeks voor de slagader. Dat is op 'Invictus' niet anders: de basdrumroffels en potige beukriffs vliegen een mens om de oren. Edoch, de melodieën die het geheel opsieren en die de songs memorabel houden ontbreken evenmin. Heaven Shall Burn heeft – zoals zovele metalcorebands – de mosterd gehaald bij de Scandinavische grootheden als At the Gates, In Flames of Dark Tranquillity, maar doet daar al jaren zijn eigen ding mee. In dat opzicht zijn ze zeer nauw verwant aan het eveneens Duitse Maroon, die dezelfde principes hanteren maar toch evolueren.
Een intro en outro niet te na gesproken, bevat dit album tien kleppers van formaat, die gegarandeerd het hart van de metalen mens sneller zullen doen slaan. De onvervalste brutaliteit en agressie van 'Combat' (met een naar death metal neigende hoofdriff), het episch getinte 'Sevastopol' met memorabele melodielijn of de uitgesponnen weemoedigheid van 'Given in Death' zijn de uitersten op dit album, die echter perfect passen binnen de muzikale exploten van de band. Op 'Given in Death' komt er trouwens nog zangeres Sabine van Deadlock een flink deel van de zanglijnen voor haar rekening nemen, wat heel verrassend werkt. Toegegeven, dat maakt dit laatste nummer een wat vreemde eend in de bijt, vooral aangezien het vocaalgewijs voor het overige rauw gebrul blijft, maar het is een welkome verfrissing.
Voor wie zou denken dat hiermee de groep soft is geworden, is er nieuws: 'Invictus' is loei- en loeihard. De snarenplukkers raggen door dat het een lieve lust is, en het drumwerk is ronduit indrukwekkend. De klassieke polkabeats zijn nog steeds aanwezig, en ook het gebruik van fikse thrashgetinte riffs duikt op, maar het lijkt alsof Heaven Shall Burn alles nog net dat tikje verder heeft geduwd, wat resulteert in dit monster.
'Invictus' is een knaller van een schijf die vriend en vijand in positieve zin zal verrassen: de groep heeft zijn beste beentje voorgezet en zijn stijl geperfectioneerd tot een explosief wapen. Horen is geloven, maar dit is een schijf die het verdient om hoog in de jaarlijstjes te eindigen.
Meer over Heaven Shall Burn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
