Vijf Duitse idealistische veganisten die er een kunst van maken om elke vorm van racisme en fascisme conceptueel tegen te gaan: het klinkt vrij nobel. Hun muziek doet dat ook, zij het echter lang niet altijd: met 'Iconoclast', zijn vijfde langspeler, weet Heaven Shall Burn hier en daar te overtuigen, maar zijn formule blijkt vrij eenzijdig.
Het loeiharde 'Endzeit' geeft nochtans een meer dan degelijk startschot: een op het eerste gehoor aanstekelijke mix tussen metalcore, black en death metal maakt plaats voor zowel melodische als hakkende gitaren, evenals donderende drums. Hier en daar durft Heaven Shall Burn ook net dat tikje verder te kijken: de gitaardialoogjes in 'The Bombs of My Saviours' knipogen naar Iron Maiden, in 'Murderers of All Murderers' (Engels is hun tweede taal, klopt?) stoeit drummer Matthias Voigt met een lekker discobeatje, de stem van Marcus Bischoff neigt meer dan eens naar hardcore toe en in het nu metal-getinte 'Like a Thousand Suns' komt er zelfs een elektronicasample voorbij.
Af en toe gaat het echter ook simpelweg mis. Zo klinken de keyboards in het op alle vlakken vrij tot zeer doorsnee 'A Dying Ember' vreselijk fake, blijkt de flauwe Edge of Sanity-cover 'Black Tears' een vervelend poppy lichtgewicht en is de instrumentale afsluiter 'Atonement' op zijn minst gezegd existentieel ongeïnspireerd. De klassieke, bijna Keltisch aandoende intro 'Awoken' kan er daarnaast nog wel mee door, maar diens grote broertje 'Equinox' (een outro als voorlaatste nummer: het is en blijft vrij eigenaardig) is niets meer dan een doodsaaie herhaling van één en hetzelfde – en dan nog niet eens memorabel – motiefje.
De waarheid gebiedt echter te zeggen dat er ook wel wat lichtpuntjes op 'Iconoclast' staan. Het loodzware 'Forlorn Skies' bevat bijvoorbeeld lekker ritmische gitaarpartijen, en het kort maar daarom eens zo krachtige 'The Disease' is een overtuigend gebracht clichénummer-tjokvol-powerakkoorden dat Heaven Shall Burn er aan zou moeten herinneren dat zijn meeste songs simpelweg net iets te lang zijn. Ook het luchtige intermezzo en de groots klinkende finale van het harmonische 'Quest for Resistance' zijn niet slecht. Een verborgen hoogtepuntje zit in de refreinen van 'Joel': gewéldige Oosterse gitaarharmonieën steken slechts heel eventjes de kop op... en jammer genoeg loopt het middenstuk van die song daarna weer fout af.
De gitaren van Maik Weichert en Alexander Dietz klinken regelmatig enorm catchy en de bijhorende ritmesectie speelt meer dan strak, maar het zijn de nogal monotone stem van Voigt, de veel te vaak herhaalde clichériffs en de afgrijselijk klinische productie (vooral de abominabele drumsound mist elke vorm van muzikale nuance) die deze weinig diepgaande 'Iconoclast' uiteindelijk toch de das omdoen.
Meer over Heaven Shall Burn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
