Een slordige tien jaar geleden brachten de heren Danny B. Harvey, Slim Jim Phantom en Lemmy Kilmister al eens een plaat met Elvis-covers uit onder de naam HeadCat. Niemand die er toen een cent voor gaf dat Lemmy het nog eens tien jaar zou uithouden, maar Engelands bekendste puist lijkt wel onverwoestbaar. Zelf omschrijft hij Motörhead ook steevast als een rock 'n roll band, geen heavy metal groep. Omdat de gemiddelde fan daar wel eens anders over durft te denken werd deze gelegenheidsgroep nog eens herenigd om de wereld voor eens en altijd te overtuigen.
Dat overtuigen lukt slechts gedeeltelijk. Goed, hetgeen dezer dagen nog overblijft van Lemmy's stembanden zorgt steevast voor een leuk rockgevoel. De hese, doorzopen vocalen zouden zelfs een nummer van Britney Spears rock 'n roll kunnen doen klinken. Op de uitstekende cover van Robert Johnson's 'Crossroads' komen de drie veteranen prachtig uit de verf. Het nummer leent zich perfect voor de gitaarstijl van Harvey en de energetische drum geeft deze classic een enorme drive, die doet denken aan de versie die Clapton wel eens live speelt. Ook de twee nieuwe nummers zijn het vermelden waard. Op 'American Beat' lijkt een jonge Jerry Lee Lewis de piano te beroeren en ook 'Say Mama' heeft diezelfde hoge dansbaarheid. Zolang Lemmy zijn bas wat actiever mag gebruiken zit het goed met dit plaatje, de interpretaties van 'Bad Boy' en 'Let It Rock' doen het origineel voldoende eer aan. Alleen, zulke doorwinterde muzikanten zouden gerust wat meer risico mogen nemen. Buiten het ruigere stemgeluid brengen de covers namelijk niet echt iets bij aan het origineel. De oorspronkelijke structuren en partijen worden bijna letterlijk overgenomen en ingespeeld.
Ook lijken de drie oude knarren op sommige nummers wat last te krijgen van hun leeftijd. Als je hun tamme versie van 'Shakin All Over' vergelijkt met wat Iggy Pop of The Who met hetzelfde nummer doen/deden, valt deze cover toch wat in het water. Ook het Beatlesnummer 'You Can't Do That' valt door een te brave aanpak te licht uit om het origineel te benaderen. Die mindere nummers maken het extra jammer dat dit rock 'n roll triumviraat niet wat meer eigen nummers heeft geschreven voor deze plaat. Ook het tweede nieuwe nummer, de tragere blues 'The Eagle Flies On Friday' is namelijk van hoge kwaliteit. 'Walk the Walk ... Talk the Talk' is zeker geen slechte plaat, maar er had wat meer haar op deze kat mogen zitten.
