De Heidelberger Symphoniker en haar dirigent Thomas Fey brengen met deze plaat hun negentiende volume uit in wat vermoedelijk een integrale uitgave van Haydns 104 (of 107 volgens sommige tellingen) symfonieën moet worden. Dat de keuze voor deze plaat viel op drie vroege symfonieën uit Haydns Esterhazy periode en niet op de alomtegenwoordige late,'Londense' symfonieën, mag alleen maar toegejuicht worden want het blijft relatief moeilijk om goede uitvoeringen te vinden van Haydns vroegere symfonische oeuvre. Zo werd er hier gekozen voor de symfonieën Hob. I:26 ('Lamentatione'), I:27 en I:42. Het zijn zelfs niet de bekendste van Haydns vroege werken maar ze mogen, met hun originaliteit en grondig contrasterende karakters zeker gehoord worden.
De grote bezettingen van de symfonieën uit Haydns Engelse concertreizen maken hier plaats voor een bezetting die het twintigkoppige orkest van prins Esterhazy nabootst, zonder trompetten, pauken of klarinetten en met slechts een paar hobo's en een paar hoorns. Twee van de drie symfonieën bezitten zelfs nog een barokke, driedelige structuur, in plaats van de vierdelige vorm die nadien de norm zou worden.
Er is veel om aan te raden in deze uitvoering. Symfonie nummer 26 begint met een aanstekelijke 'walking bass' lijn, terwijl symfonie 27 triomfantelijk aanvangt in G majeur met sonore tutti akkoorden en eindigt met een razend snelle gigue die zonder spoor van aarzeling door blazers en contrabassen gestuurd wordt. Symfonie nummer 42 combineert een openingsdeel in een enthousiaste D majeur toonaard met een hemels gelukkig langzaam deel in A groot. Frasering en articulatie voelen natuurlijk en vlot aan doorheen de drie symfonieën en dat is precies wat in deze betrekkelijk eenvoudige muziek een hemelsbreed verschil maakt tussen een platte of gratieloze en een vreugdevolle en boeiende uitvoering. De passend kleine groep strijkers slaagt er bovendien goed in om zuiver en precies te fraseren, zonder aan klankkwaliteit in te boeten. Hun samenklank bezit zelden het scherpe aspect dat een moderne groep strijkers wil bezitten wanneer ze met weinig vibrato spelen.
Het Sturm und Drang karakter van de 'Lamentatione' symfonie komt ook goed uit, in de vlotte, naar voren dringende manier van fraseren of in de erg prominente blazers, met knetterende hoorns en nerveuze hobo's. Iets minder geslaagd is het trage deel van de symfonie, op zich nochtans een van Haydns originelere composities. Tegenover een rustig kabbelende beweging in de strijkers, intoneren de hobo's een koraalmelodie maar de slanke klank van de (moderne) hobo’s van de Heiderberger en enkele geïmproviseerde versieringen die meer als Morricone klinken dan als Haydn, verbreken het anders zo stijlbewuste karakter van deze uitvoering. Het is zowat de enige plaats waar men heimwee mag hebben naar de klank van originele instrumenten.
Dat is echter maar een detail in een uitvoering die op alle andere vlakken uitblinkt. Haydns muziek lijkt gemakkelijk maar net de spaarzaamheid in zijn schrijfwijze maakt dat er veel van de goede smaak van de muzikanten moet af hangen. Gelukkig bezitten de instrumentalisten van de Heidelberger Symfoniker en dirigent Thomas Fey genoeg voeling met deze muziek om Haydns drie symfonieën zo stijlvol en interessant over te brengen dat je als luisteraar aan het eind van de cd zin hebt om meteen de volgende drie symfonieën te beluisteren.
