Hate Eternal's opperhoofd Erik Rutan is een bezig baasje. Na een indrukwekkend palmares als snarenplukker bij Ripping Corpse en Morbid Angel ging de man zich vooral concentreren op Hate Eternal en op zijn producerswerk. Al vallen zowel Ripping Corpse en Morbid Angel bezwaarlijk onder de noemer 'easy listening', toch kan het altijd net dat tikje extremer en sneller, iets wat 'I, Monarch' trouwens met verve bewijst. Een meer nerveuze, hamerende en beukende plaat zal moeilijk te vinden zijn dit jaar.
Hate Eternal gooide met het debuut 'Conquering the Throne' hoge ogen. Nerveuze en hyperagressieve death metal zat in de lift en Hate Eternal's debuut was bijzonder goed getimed. Furieuze en hakkende gitaarpartijen, het haast onmenselijk snelle drumwerk en de rauwe, blaffende vocalen van Rutan zelve maakten 'Conquering the Throne' een ware splinterbom. De opvolger 'Kings of Kings' duwde dat alles naar een nog geflipter peil, in die mate zelfs dat 'King of Kings' soms smeekte om een adempauze. Het was net iets té qua snelheid en drukte. Dat heeft klaarblijkelijk ook Rutan ingezien, want 'I, Monarch' laat iets meer ruimte voor de luisteraar, al is het ook nu weer een orgie van onmenselijk snelle slachtpartijen. Vooral drumbeest Derek Roddy heeft zichzelf dit keer naar een hoger niveau getild, want wat deze roffelaar allemaal uit zijn ledematen haalt grenst aan het ongelofelijke. De verschroeiende tempos, het plots overschakelen naar een andere versnelling en het hoge technische niveau van zijn drummen doen denken dat hij na de opnames van deze plaat dringend aan de zuurstofpomp moest geplaatst worden. Rutan zelve kon uiteraard ook niet achterblijven en haalt hyperkinetisch gitaarwerk boven, afgewisseld met soleerwerk dat eerst compleet misplaatst lijkt, maar nadien toch op zijn plaats valt. Zijn blaffende zang is deze keer overigens vrij goed verstaanbaar en dat geeft zijn vocale prestatie ook meer karakter. Nieuwe bassist Randy Piro doet zijn job behoorlijk, maar hij verzinkt toch een beetje in het totaalgeluid. Ook al wisselt Hate Eternal op 'I, Monarch' meer af dan voorheen, zelfs doorwinterde deathfreaks gaan hier mogelijk een flinke kluif aan hebben. De band speelt namelijk zo razend en de muziek is zo druk dat het wat tijd vergt vooraleer het geheel doordringt. Wie daar de moeite voor doet, ontdekt echter met tracks als het titelnummer, 'Behold Judas' of het geniale 'The Plague of Humanity' ware krakers.
Makkelijke kost zal Hate Eternal wel nooit serveren. Uitgekiende sonische atoombommen verbinden met muzikaal meesterschap en compleet geschifte snelheden daarentegen zijn legio aanwezig. Al wie dacht dat death metal niet meer agressiever kon, kan best dat statement nog eens herbekijken, bij voorkeur met 'I, Monarch'.
Meer over Hate Eternal
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
