‘The Land That Lies Behind Us’ is donker, heel erg donker. Gentenaar Boris Snauwaert zoekt de grenzen op van muziek, muzikaal en lawaai. En hij vindt ze.
‘The Quiet Side of A Square’ begint met een reeks geluiden en een sfeer van aanstormend gevaar die doen denken aan de stampede van een op hol geslagen kudde koeien. Spanning wordt opgebouwd met een vreemdsoortige trompetklank (akoestisch opgenomen) en een alsmaar indringender gebrom op de achtergrond. Het gevaar ebt weg in een uitzonderlijke lange fade-out. Dit is slechts één interpretatie van het geluid dat door de luidsprekers komt. ‘You were Harmless’ begint stil, maar gaat al snel diezelfde dreigende kant op. Op de achtergrond bevindt zich het geluid dat doorgaans door een stethoscoop te horen valt. Als dit wegvalt vormen een paar bliepjes en piepjes de overgang naar een stem die eerst normaal klinkt, maar dan alsmaar meer vervormt. … Zo gaat het ook voor de andere nummers verder.
Verwacht geen gepolijste melodieën of deuntjes die enige dagen na de beluistering plots in de douche –Hé, tof, welk nummer was dit ook al weer?- geneuried worden. Er zit wel degelijk iets melodisch in de muziek van Haruki. Achter een hoop distortion, veel elektronisch gegenereerde en akoestisch opgenomen geluidjes zit altijd wel een soort van melodie, zij het echt wel zeer ver weg.
Luisteren naar ‘The Land That Lies Behind Us’ doet een mens niet voor de mooie deuntjes. Waarschijnlijk zijn er mensen die in extase raken bij dit soort muziek. De gemiddelde luisteraar vindt hier echter weinig tot niets dat herkenbaar is. Daarvoor moet te veel moeite gedaan worden om een aangename lijn te vinden onder de vele lagen muzikale afzetting. ‘The Land That Lies Behind Us’ zit ook echt wel vól, daarin is Snauwaert geslaagd (minstens 30 instrumenten of geluiden passeren de revue in de slechts vijf nummers tellende EP) en ook in het creeëren van een sfeer –donker- slaagt hij. Jammer genoeg maakt dat nog geen goede plaat.
Meer over Haruki
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
