Glasvocht Records, een inheems label met een hart voor nieuwe muziek, brengt voor het eerst in zijn bestaan een lp uit. Om het vinyl te vullen werd beroep gedaan op Vlaand'rens favoriete Pools-Italiaanse Limburger en op een Canadese geluidsexpert. Mauro Antonio Pawlowski heeft geen introductie nodig, maar voor wie niet helemaal mee is: de brave man bezielde ooit Evil Superstars, één van de interessantste rockgroepen van de planeet, hij speelt tegenwoordig gitaar bij dEUS en nam tussendoor enkele meer dan aangename soloplaten op. Met The Parallels waagde hij zich al aan experimentele gitaarmuziek, op deze split lp zet hij die trend nog wat verder. Harris Newman is een québecois die een masteringstudio uitbaat en tussendoor faam aan het verwerven is als één van de meer vernieuwende gitaristen van het moment (onder andere bij Triple Burner en Hrsta). Newman en Pawlowski tekenden elk voor één helft van deze plaat, met wisselend succes.
Het leeuwendeel van dat succes is te danken aan Harris Newman, die rond centrale thema's bluesy drones weeft om zo tot ijle, repetitieve soundscapes te komen. Newman kiest ontwrichte riffs en speelt die tot ze een eigen leven beginnen te leiden en loskomen van hun basis. Zijn opener, 'Early Onset Tourette's' is een elf minuten durende meditatie rond een centrale gitaarmantra. Met 'Sit Down, Stay Down' kiest Newman dan weer eerder voor een drassige en rake bluesimprovisatie. De gitarist weet perfect het evenwicht te vinden tussen het interessante en het beluisterbare, iets wat van Pawlowski niet altijd gezegd kan worden.
Mauro Pawlowski lijkt op deze split lp alle duidelijkheid te willen ontvluchten met muziek die niet het minste houvast lijkt te bieden. Hij kiest voor dissonante stemmingen en blijft weg van alles dat men 'ritme' zou kunnen noemen. Die aanpak resulteert nogal vaak in gerammel als 'The Emperor's Shy Bladder', waarin Pawlowski zijn gitaar met een slide te lijf gaat en via loops en echo's een krakerige geluidsbrij opbouwt. Door dat te doen, vormt hij een heel sterk contrast met de volgende track, 'The Awakening of Animals', dat plots een onverwachte schoonheid openbaart. Ook het iets repetitievere 'The Shadowgraphic Party', waarin naast gitaar stem te horen is, hint af en toe naar iets dat verder dan de bevreemdende gitaartokkels ligt.
Door de verschillende aanpak van de twee gitaristen, is het evenwicht op deze plaat soms wat zoek. Newman's improvisaties zijn eerder toegankelijk, terwijl Pawlowski het zelfs voor geoefende oren moeilijk maakt. Het richtingloze gitaarspel van deze laatste trekt soms open, maar blijft meestal een troebele brij. Of zoals de eega van ondergetekende zei: "het was leuk in het begin, maar nu is het toch goed geweest."
Meer over Harris Newman / Mauro Antonio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
