Naar het schijnt zou Harold Budd ooit nog in de legerbigband hebben gedrumd waarin ook freejazzicoon Albert Ayler saxofoon speelde. Dit is misschien wel het minst geschikte (maar wel een leuk) fait divers uit Budds carrière om zijn muziek te omschrijven: met energieke jazz heeft Budds muziek niets te maken. Harold Budd bracht namelijk enkele releases uit die de stijl 'ambient' duidelijk mee hebben gedefinieerd. Vooral zijn collaboraties met Brian Eno springen daarbij in het oog; 'Plateau of Mirrors' (de tweede in Eno's 'Ambient'-serie) uit 1980 geldt nog altijd als een mijlpaal in de ambientgeschiedenis.
Ook op 'Luxa' houdt Budd het heel sober. De composities worden opgebouwd met een minimum aan instrumenten en kennen nauwelijks of geen evolutie. Budd schetst immers subtiele klanklandschappen met dromerige pianomotieven en/of warme synthklanken. Soms is dat landschap rustgevend en warm. Zo bestaat 'Niki D.' uit een eenvoudig basmelodie, een uiterst spaarzaam shakergeluidje en ontspannen uitwijdingen op piano. Ook 'Paul McCarthy' wordt gekenmerkt door bitterzoet sober pianospel en warme stringklanken van een synthesizer. Soms steekt een lichte melancholie op. 'A Sidelong Glance From My Round Nefertity' en 'Anish Kapoor' zijn daar met hun repetitieve fragiele pianomotieven mooie voorbeelden van. Twee keer overtrekt de hemel en komt een lichte dreiging opzetten. 'Nove Alberi' is niet meer dan een zachte verstilde droneloop, een occasionele diepe subbasklank ver in de achtergrond en een wel heel spaarzame hint van een melodie. Een minimalistisch hoogtepunt op deze cd. Ook 'Chet' weet te imponeren en te dreigen. Hier speelt stilte een hoofdrol. Een aanzwellende synthklank wordt telkens gevolgd door een galmende basklank en een moment van stilte. Minder is hier duidelijk meer. Op de uitsmijter van de plaat treden Steven Brown en Blaine L. Reiniger, beiden van Tuxedomoon, aan. Dan verwacht een mens vuurwerk, helaas betreft het hier een kort niemendalletje. Meer dan een intro, een simpel ritme met piano en synths is dit dan ook niet, een dikke gemiste kans.
Deze plaat, oorspronkelijk uitgebracht in 1996, is een ambientplaat in de zoetste betekenis van het woord: geen weerhaakjes, geen abrupte wendingen, geen claustrofobische soundscapes. Alles vloeit loom en traag de oorschelpen van de al snel tot rust komende luisteraar binnen. In deze gejaagde tijden kan niemand bezwaar hebben tegen dergelijke hartslagverlagende muziek. Ideaal voor diegenen die graag mijmerend naar het vallen van de bladeren kijken en daar nog een passende soundtrack bij zoeken.
Meer over Harold Budd
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
