Cult meets cult. Een lang leven is het Duitse gelegenheidsproject Harmonia niet beschoren. Maar in zijn tweejarig (of twee albums) durend bestaan heeft dit spraakmakende trio (Michael Rother van Neu!, Hans-Joachim Roedelius van Cluster en Dieter Moebius) wel ambient-goeroe en topproducer Brian Eno op sleeptouw kunnen nemen. In het gezegende 1976 zijn beide partijen zelfs elf dagen samen in de studio gekropen. Het lag verloren gewaande resultaat, getiteld 'Tracks and Traces', mocht halverwege de 90's toch het levenslicht zien om nog eens vijftien jaar later met enkele extra tracks helemaal van stof te worden ontdaan. Wat blijkt? Er zit nog geen millimeter slijtage of veroudering op!
'Tracks and Traces' is een geheel van sfeerexperimenten die zowel de improvisatorische synthesizer- en gitaarpromenades van Harmonia als de ongebreidelde studiocreativiteit van Eno blootleggen. Een basis van instrumentale probeersels met echo's van krautrock en haast demonische herhalingskracht wordt verdraaid, vervormd en verrijkt met voor die tijd werkelijk verbluffend spitsvondige elektronische snufjes. Het jammende trio heeft zich duidelijk verdiept in serene, rustgevende en harmonieuze klanklandschappen die door de ex-Roxy Music toetsenist zodanig worden aangescherpt dat het geheel evengoed anno 2010 vorm had kunnen krijgen. Dit gezelschap blijft verwonderen met twee handen vol songs die klokken tussen één en vijftien minuten en variëren van een dromerig, druppelend 'By the Riverside' -met bijbehorende natuurgeluiden- tot een langzaam slepend en intrigerend 'Luneburg Heath' waarin Eno zelfs voorzichtig zijn stem uitspeelt. Met een alomtegenwoordig lome ondertoon, die later Brian Eno's kenmerkende ambientsound zou worden, schiet deze plaat de ene keer een hallucinerende hoogte in (zoals in het dubby 'Atmosphere'), terwijl ze even later een enkel kaartje richting dromenland cadeau doet. Diepe basaanslagen of keypatronen zorgen telkens voor een mooie, maar weinig dwingende cadans in deze drumloze sfeerpassages. Enkel al de meer dan een kwartier durende symfonie 'Sometimes in Autumn' is een magische ambient-excursie die zijn geweldige muzikale verhaal voortdurend verrijkt en vernauwt.
Dat 'Tracks and Traces' zijn tijd ver vooruit was, mag gerust een understatement genoemd worden. Deze plaat presenteert de beginjaren van enkele fabuleuze muzikale geschiedenisverhalen. Het is dan ook duidelijk dat dit opmerkelijk tijdsdocument zowel kwalitatief als creatief van uitzonderlijk hoog niveau is.
