Met hun keuze voor Steven Meads ‘Jewels’ als brasssolo-cd van het jaar kozen de meest toonaangevende brassbandmagazines British Bandsman en Brass Band World voor een gevestigde waarde, eerder dan voor vernieuwing. Dat laatste moest dit jaar vooral van onze landgenoten Glenn Van Looy en Harmen Vanhoorne komen, al is deze ‘Fortune’s Fool ‘ misschien net te gewaagd en kreeg de oplage van Van Looys ‘Move Their Mind’ met een vervelende productiefout af te rekenen. Het meest opmerkelijke is misschien nog wel dat Mead met een harmonieorkest aantrad, niet met een brassband.
Harmen bezet, na een jeugd bij K.F. Vrede en Eendracht uit Kachtem (waar ook zijn generatiegenoot en Green Jacket-fluitist Frederik Vandaele de muziek kreeg ingelepeld), al enkele jaren de stoel van principal cornet bij huidig nationaal kampioen Brass Band Buizingen en laat zich door hun begeleiden op vijf van de acht werken. Een heftig ‘Off The Scale’ (Tom Davoren) pleegt met een ware “Boem Paukeslag” meteen een razzia op de oren van de luisteraar, waarna de solist met beheerste en zelfs zachte sound overneemt, al blijft er steeds een jachtige ondertoon. Het werk gaat bijna naadloos over in het eerste deel ‘Fanfare’ van Peter Meechans ‘Manchester Concertino’. Pas in het tweede deel ‘Dream’ is er ruimte voor ongestoorde introspectie, waarbij de brassbandbegeleiding het rustgevende decor verzorgt. Op het einde van dat tweede deel is er een kippenveldialoog met een euphoniumsolo, waarna het slot ‘Finale’ opnieuw bij de intro aanknoopt. Dezelfde componist leverde ook het bloedmooie ‘Apex’, dat doet denken aan Andy Scotts cornetsolo ‘Fujiko’ gecombineerd met Carl Jenkins’ ‘Adiemus’.
Niet alleen Meechan, maar ook Nigel Clarke schreef twee werken voor deze cd. Zonder begeleiding moet Harmen Vanhoorne het driedelige cyclische ‘Premonitions’ tot een goed einde brengen maar het is vooral in het vierdelige ‘Mysteries Of The Horizon’, geïnspireerd op het werk van René Magritte, dat hij een waar technisch huzarenwerk neerpoot . Elk deel is trouwens vernoemd naar een werk van de surrealist: ‘ The Menaced Assassin’, het overbekende ‘The Dominion Of Light’, ‘The Flavour Of Light’ en ten slotte het extraverte en tevens beklemmende ‘The Discovery Of Fire’ (met de brandende tuba). De vervreemding die de schilder evoceerde komt hier muzikaal heel sterk tot uiting maar nog meer valt de virtuositeit van de West-Vlaming op. Wie zich nog afvroeg waarom hij ook in het buitenland (onder meer bij de Leyland Band) al vaker werd gevraagd op een tornooi en diverse prijzen in de wacht sleepte, hoort hier het antwoord.
De vierde componist, Harmens kompaan bij Exit Brass, stond in voor drie titels, waaronder het titelnummer dat de mosterd haalde bij Shakespeares bekendste ‘Romeo & Juliet’. Het begint als een mijmering van Romeo’s gevoelens die langzaam van verliefdheid naar onrust evolueren om uit te monden in een donker, maar tegelijk levendig en bedrieglijk eenvoudig motief dat Romeo’s passie oproept gevolgd door zijn droefgeestigheid.
De twee andere bijdrages vanNieuwenhuis zijn solopartijen met effecten. ‘The Dark Days’ bestaat uit het funky ‘17’, de overheerlijke laidbacksfeer in ‘Shangai Blues’ (dat hij even goed met Exit Brass kan brengen) en in het derde stuk ‘In Between Lanes’ buit hij de wah wah-pedaal grondig uit. Opmerkelijkste compositie is echter ‘Fall From Grace’, ingegeven door en met samples van kolonel Kadhafi en diens zoon. In het begin slaagt de componist er perfect in om de dreiging op te roepen maar de cornetsolo zelf is op het hoogtepunt eerder melancholisch qua bijklank.
De legendarische cornettist Roger Webster noemt Harmen Vanhoorne en deze cd ‘heralding a new era of cornet playing’. Beter kan het niet verwoord. En wat de houdbaarheidsdatum aangaat: waarschijnlijk zal niet elk werk twee decennia meegaan. Harmen heeft tenminste wel gedurfd het pad van de vernieuwing te volgen.
