Bij talloze nieuwe releases komt ook een pretentieuze persmededeling. Elke plaat die uitkomt belooft een meesterwerk te zijn, een nieuwe ster aan het firmament en een meesterwerk zoals Michelangelo ze op het dak van de Sixtijnse kapel schilderde! Helaas blijken dit al te vaak loze beloftes zijn, en kunnen de meeste schijfjes hun eigen aankondiging niet waarmaken. Maar! Het tweede album van deze Noorse thrashers, 'Demonic Alliance', doet dat nu eens wel. Natuurlijk is er maar een beperkt aantal zaken die nog aan het genre thrash metal kunnen worden toegevoegd, maar Harm slaagt erin om op deze plaat zijn eigen geluid te ontwikkelen.
Het openingsnummer maakt meteen duidelijk hoe het volgende half uur zal verlopen. Een kanonschot van een drumroffel zet 'Line In Between' in. Een nietsvermoedende luisteraar zou meteen dekking zoeken, het lijkt alsof de kogels rondvliegen en afketsen tegen de betonnen gitaarmuur die Andreas Vagane optrekt. Dat beton wordt nog eens gewapend door de stalen kabels van de basgitaar, die heel prominent in de mix aanwezig is. Ook 'Demon' opent met een gelijkaardig salvo, en haalt vervolgens ook nog eens het machinegeweer boven. In een hels tempo gieren de gitaarriffs door de speakers, terwijl een eerste vlijmscherpe solo zijn opwachting maakt. Die zijn doorheen het album vrij spaarzaam maar des te efficiënter ingebracht. Elk nieuw nummer lijkt nog een tandje bij te steken, wat op sommige momenten amper mogelijk lijkt. Op 'New Brutal Vitality' lijkt zowaar een jonge Kerry King mee te spelen, dit moet zeker goed in de smaak vallen bij de gemiddelde Slayer-fan. En nog is het niet gedaan, de oorlog blijft voortduren. Ook 'Random Numbers' en 'Bleeding Rust' zijn hyperbrutale aanvallen op de subtiliteit. Als dat live maar recht blijft. Als kers op de taart volgt tot slot nog 'Fuck The Fame'. Hoewel dat ook de titel van een 2Pac plaat had kunnen zijn, betreft het wel degelijk opnieuw stevige thrash. Ook hier halen alle drie (slechts drie!) de muzikanten hun hele arsenaal boven om nog een laatste maal alles plat te gooien.
Met 'Demonic Alliance' levert Harm een parel van een thrashplaat af. Alleen zit die parel nog stevig gevangen in een harde oesterschaal, die met alle geweld moet worden opengebroken. Laat de vlijmscherpe, denderende riffs daar nu net uiterst geschikt voor zijn. Op een half uurtje (meer is zeker niet nodig) wordt de moderne thrash metal uitgebeend tot op het bot. Er staan maar weinig noten of nummers te veel op deze plaat, en net dat maakt ze zo goed. Negeer even de ietwat belachelijke coverhoes, elke rechtgeaarde thrash liefhebber kan deze plaat blindelings in huis halen.
