Met 'Clatter for Control' is Hangedup aan zijn derde album toe. Het duo uit Montreal blijft ook op deze plaat trouw aan zijn minimalistische bezetting, met Gen Heisteks op viool en Eric Craven op drum en percussie. Toch betekent dat geenszins dat ook hun muziek minimalistisch zou zijn: de sound van Hangedup moet zeker niet onderdoen voor die van Constellation-collega's als A Silver Mount Zion of Godspeed You! Black Emperor, van wie de bezetting doorgaans als een symfonisch orkest leest.
'Klang Klang', de openingstrack, is Hangedup op zijn best. Heisteks speelt de ziel uit zijn lijf met snelle, opzwepende vioollijnen. Geen folk, wel dramatische, noisy klanken. Craven moet hiervoor niet onderdoen. Met hoekige drums en veel percussie blijft hij de luisteraar opjagen en houdt hij het nummer boeiend. Hij wil duidelijk geen gepolijste drumklank: de percussie op een soort ijzeren ton klinkt bijzonder ruw en onafgewerkt, maar verhoogt zo de energie en het livegevoel van de plaat. Meteen is ook duidelijk dat hun muziek moeilijk te klasseren valt. "Instrumentale avant-punk met geïmproviseerde noisehoekjes", hun eigen omschrijving, lijkt nog het best de lading te dekken, al kan je het bezwaarlijk een genre noemen.
Met 'Alarm' neemt Hangedup gas terug en wordt pas duidelijk hoe ze zo'n volle sound creëren. Het nummer vertrekt met hoge, slepende vioollijnen, waarover met delay en loops steeds meer lagen viool gelegd worden, tot het een eclectisch geheel vormt. Ze schuwen daarbij het dissonante niet en hebben een duidelijke voorkeur voor de "materialiteit" van de klanken, waardoor het totaalgeluid ruw en zelfs noisy wordt. Maar daar waar op 'Alarm' nog sprake is van een song – of tenminste een opbouw – met een zweem noise, verglijden ze in het midden van de plaat naar noise met een zweem song. 'Eksplozije' bijvoorbeeld, is met zijn hoge schrille noten, complexe (lees: chaotische) ritmiek en ernstig vervormd geruis wel zeer moeilijk beluisterbaar. Een beetje schizofrene chaos valt zeker te appreciëren, maar na drie nummers wordt de plaat stuurloos. Een nummer als 'How We Keep Time' is dan weer het tegenovergestelde: drum en viool laten zoveel leegte dat het nummer vooral kabbelt. Het lijkt een langgerekte intro, maar dan eentje van een nummer dat nooit komt.
Pas met het laatste nummer herpakken de heer en dame zich. 'Junk the Clatter', dat nog het meest bij het postrock-karakter van Constellation aansluit, is een contrastrijke mix van jagende en rustige stukken, met een bijzonder knappe finale als afsluiter. Toch kan het de plaat niet helemaal redden; het kalf is dan al een beetje verdronken. Een fantastische openingstrack en een bijzonder knap sluitstuk: bij Hangedup en Constellation zijn onze verwachtingen nu eenmaal hoger.
Meer over Hangedup
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
