Hanalei is het soloproject van de Amerikaan Brian Moss die ook actief is in de punkgroep The Ghost. Op 'We Are All Natural Disasters' houdt Moss zich echter mijlenver verwijderd van alles wat maar enigszins op punk lijkt en ontpopt hij zich tot singer-songwriter. Met akoestische gitaar, drumcomputer en af en toe wat elektrische gitaar, basgitaar en synthesizer creëert hij een geluid dat door sommigen wordt omschreven als 'laptop folk'. Erg accuraat is die benaming niet: ondanks het geflirt met elektronische geluiden, legt Moss het accent toch vooral op de akoestische gitaar. Bovendien schuift Moss op een aantal nummers zijn drumcomputer aan de kant en laat hij zich bijstaan door een échte drummer (Lance Reynolds). Met andere woorden: veel folk, weinig laptop. Het is wel opvallend dat de songs waarop Reynolds van de partij is op drums, stukken dynamischer klinken dan die waarop Moss voor elektronische drums en percussie heeft gezorgd. Zo geven Reynolds' drum-rolls op 'Smart Means Sick' het nummer een levendigheid mee die Moss op de andere songs niet kan bereiken met zijn elektronica.
'Action Drum', het eerste nummer van de cd, is meteen het beste. Het gitaarspel van Moss is eenvoudig maar doeltreffend en de combinatie van elektronische drums met het live-spel van Reynolds werkt perfect. Het is ook het enige nummer waarop Moss erin slaagt een tekst te zingen die zowel begrijpelijk als spitsvondig is. Hij waagt zich zelfs aan maatschappijkritiek: "A catastrophic congregation / built on failed foundations / Obsessed with domination / destined for disintegration". In de bridge komen Moss' punkroots héél even aan de oppervlakte als hij in de microfoon schreeuwt: "Fractured frames cannot confine us / Empty names cannot define us". Veel moeite hoef je niet te doen om er een anti-Bush-boodschap in te ontdekken, hoewel Moss het natuurlijk over eender welke wereldleider in het algemeen kan hebben.
Daarna gaat het helaas steil bergaf met de cd. Moss heeft niet genoeg muzikale ideeën in huis om de elf overige songs boeiend in te vullen en vervalt voortdurend in herhaling. Dat is het duidelijkst hoorbaar op het nummer 'Eulogy', dat uit nauwelijks méér bestaat dan een continu herhaald akoestisch gitaarriffje. Ook Moss' manier van zingen doet de cd geen goed: na een tiental minuten begint zijn hoge stemgeluid immers erg zeurderig te klinken. Op tekstueel vlak kan Moss het niveau van de eerste song niet meer benaderen, en vervalt hij in een gênant soort puberale poëzie. Zo klinkt het bijvoorbeeld op 'Hopeful Hands': "The ballpoint has run dry / It's standing on standby / Making love to its paper / It scratches and tears".
Op 'We Are All Natural Disasters' doet Brian Moss een moedige poging om het folkgeluid van singer-songwriters als Samuel Beam (Iron & Wine) of Sufjan Stevens een nieuwe dimensie te bezorgen door elektronica toe te voegen, maar de cd is als geheel veel te licht om te blijven hangen. Een moedige poging, maar ook niet meer dan dat.
Meer over Hanalei
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
