Daar zijn wederom een bende progressieve Grieken. Hail Spirit Noir mag zijn wortels in de hele black metalbeweging hebben, daar is al bij al weinig van te merken op 'Oi Magoi', een schijfje dat erg vreemd aandoet en zich quasi compleet positioneert in de niche waar men eerder progressieve rock terug kan vinden... met een paar extremere kwinkslagen. Het resultaat is apart (en dat is dan nog voorzichtig uitgedrukt).
Op een sporadische black metalriff in het meest 'old school' nummer van de schijf ('Satyriko Orgio') na, is de muziek van Hail Spirit Noir een ode aan de grote en zwierige progressieve rock van vooral de jaren zeventig. Een barrage van akoestische intermezzi, getokkel, zwierige en breedlagige songs en dat alles verpakt in een kraakheldere productie. Dat laatste pakt een stuk van de agressie weg maar het vermoeden rijst dat dit precies was wat de band voor ogen had. Het heldere getinkel maakt dat alle details netjes op hun plaats vallen. De groep deinst er ook niet voor terug om de zwik in de blender te gooien en dat breed uit te smeren in bijna elk liedje. Daarom misschien dat opener 'Blood Guru' de eerste minuten erg vreemd overkomt door de hutsekluts van muziek, maar dat zet zich door in de rest van de plaat en dan is de gewenning gelukkig opgetreden.
Maar als er een ding is dat de groep van zijn vroegere aanpak volledig had achterwege mogen laten, dan is dat de zang. De erg rauwe krijsen passen gewoon totaal niet bij de muziek. Het is zelfs zo storend, dat de gromzang er voor zorgt dat de leukere, proggy momenten bij tijd en wijle compleet overschaduwd worden omdat die luide brul nu eenmaal alle aandacht opeist. Hopelijk gebruikt de groep de volgende keer gewone zang, want die hoort een luisteraar er nu eigenlijk al bij.
Op muzikaal vlak is 'Oi Magoi' een leuke mengelmoes van stijlen en een interessante progrockschijf, maar de zang werkt helaas zo contraproductief dat het vervelend wordt. Hopelijk zetten ze dit volgende keer recht, want nu is het maar behoorlijk halfbakken.
