Miles Davis meets Ali Farka Touré, en tussendoor lopen Patti Smith en een lokale muezzin nog even langs om mee te zingen. Zo klinkt, in één lijn uitgedrukt, de nieuwe cd van het Hadouk Trio, de groep rond de Franse componist-rietblazer Dider Malherbe. Malherbe en z'n bondgenoten Loy Ehrlich (op kora, klavieren, akoestische bas) en Steve Shehan (op een halve encyclopedie aan percussieinstrumenten: djembé's, conga's, toms, derboeka's, kalebassen, cymbalen) brengen op 'Baldamore' een aangename en uiterst gevarieerde selectie van het beste uit twee concerten, die in mei 2007 werden opgenomen in het Parijse Cabaret Sauvage.
Sauvage, in de zin van "onbeheerst", is de muziek van het trio zeker niet. "Wild" in de betekenissen "vrij" en "creatief" is ze wél: Malherbe en co benaderen klankkleuren uit Arabische en West-Afrikaanse tradities met een jazz-attitude, waardoor een interessante kruisbestuiving ontstaat. Iedereen weet allicht wel dat de jazz begin twintigste ontstond toen Afro-Amerikanen hun voorvaderlijke erfgoed herboren lieten worden op de bodem van de Nieuwe Wereld – en de link tussen het sterk improvisatorische spel van een Malinese koraspeler als Ali Farka Touré en de jazz of de blues is dan ook snel gemaakt. Luister op 'Baldamore' bijvoorbeeld naar 'Train Bleu des Savanes', twee tracks met één titel die de lading uitstekend dekt: het lichte gerinkel van de kora gaat hier de zachte confrontatie aan met een weemoedige, bluesy fluitpartij. Maar het Hadouk Trio trekt niet enkel lijnen tussen Afrika en Amerika: de band toont ook aan hoezeer Arabische muziek wezenlijk vol zit van muzikale kenmerken die door Westerlingen doorgaans uitsluitend aan de (Westerse!) jazz of blues worden toegschreven, zoals improvisatie of het gebruik van blue notes. 'Nnew', weerom twee nummers die als suite zijn opgevat, is hiervan een uitstekend voorbeeld: de Mauritaanse zangers Malouma Mint Meidah brengt hier, begeleid door kora, melismatische "langelijnenpoëzie" (het woord leen ik hier van Wannes Van de Velde) uit de Arabische wereld, maar dan met een sensuele intonatie die je als tongue in cheek zou kunnen bestempelen. Meidah laat de noten vrij en ongedwongen kronkelen, met horten en stoten, zoals het hoort in de jazz.
Méér jazz is er voorts op 'Parasol Blanc 2', dat bijna een perfecte carbonkopie is van één van de melodieuzere tracks op Miles Davis' fusionjazz-meesterwerk 'Bitches Brew'. Op elektrische gitaar na, zijn alle essentiële ingrediënten uit het origineel aanwezig: trompet, drums, en elektrische piano met een flinke laag distortion. Daarmee is niet gezegd dat het Hadouk Trio hier plagiaat pleegt of een pastiche ten berde brengt, want Miles Davis goed imiteren – en het Trio doet het wel degelijk zéér goed – is niet aan de eerste de beste muzikanten gegeven. Ehrlich, Malherbe, Shehan en gast Nicolas Genest op trompet hebben Davis' muziek door en door verinnerlijkt, en ze, na er een eigen toets aan te hebben gegeven, opnieuw doen ontstaan op een Parijse lenteavond. 'Baldamore' is alleen nog maar om de twee voorvermelde tracks een beluistering waard.
Meer over Hadouk Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
