Guy Cabay is een muzikant met twee gezichten. Aan de ene kant is hij een chansonnier die zijn liedjes het liefst in het Luikse dialect ten gehore brengt, aan de andere kant is het België's beste jazzvibrafonist. Op 'On the Jazz Side of my Street' ligt de nadruk – zoals de titel al doet vermoeden – vooral op de jazz, maar op deze uiterst ingetogen en persoonlijke plaat weet Cabay al zijn passies moeiteloos met elkaar te verbinden tot een uiterst complex maar niet te ontkennen geheel.
Vanaf de eerste warme klanken van de cd leidt Guy Cabay de luisteraars binnen in zijn wereld, die aanvankelijk lijkt te bestaan uit zeer gladde composities die met een maximum aan techniek, maar met een minimum aan expressie worden gespeeld. De vriendelijke klanken van Cabays vibrafoon worden ondersteund door de trefzekere akkoorden uit de gitaren van Jacques Pirotton en de degelijke ritmesectie bestaande uit Benoit Vanderstraeten en Bruno Castellucci. Stuk voor stuk zijn het voortreffelijke muzikanten, maar de eerste vijf tracks doen toch vooral denken aan elevator music of een quasi lege jazzclub om een uur of half drie 's morgens. Cabays alles behalve toonvaste stem en zijn eerder lachwekkende Engels doen de zaak ook al geen goed.
'Thelonious in Woodstock' lijkt de ommekeer op deze plaat. Het kwartet schiet in gang, verkent snellere tempi en gaat vooral wat ruiger te werk. De drums en bas zoeken de grenzen van jazz en funk op en de saxofoon van Steve Houben dirigeert de muziek vanuit de lift naar het podium. Deze lijn wordt doorgezet in de suite in zes bewegingen die volgt. Hierin verkent Cabay vele jazzstijlen: van 'traditionele' post-bob, via haast dansbare funk en opgewekte bossanova tot de gipsyjazz van Django Reinhardt. De dromerige klanken uit de vibrafoon van Cabay smelten hier op een prachtige manier samen met de steeds prominenter op de voorgrond tredende (veelal akoestische) gitaar van Pirotton. Daarbij is het opvallend dat bijna elk nummer een geheel eigen karakter heeft, ontleend aan een muziekstroming of muzikant uit de (jazz)geschiedenis. En dat is niet toevallig. Deze cd staat tjokvol met verwijzingen die meer dan eens belangrijker lijken te zijn dan de muziek zelf. Zo is de gedachte aan de melancholische pianist Billy Strayhorn op de Champs Elysées de aanleiding voor het meer dan ingetogen openingsnummer en is de herinnering aan Thelonious Monk verantwoordelijk voor een steviger aanpak in de vijfde track. De 'Suite in 6 Movements for a Magic Jazz Quartet' is een opzichtige verwijzing naar het legendarische Modern Jazz Quartet en de bewegingen waar deze suite uit bestaat, verwijzen, zoals gezegd, naar de meest uiteenlopende stijlen en personen. Wie verwacht immers Johann Sebastian Bach en Django Reinhardt in één compositie? Het kan allemaal in de muziek van Cabay die, zoals de vijfde beweging suggereert, veel weg heeft van 'Conversations with the Past'.
Ook Cabays chansons passen in deze intellectuele constructie. De vibrafonist houdt er namelijk een geheel eigen jazzopvatting op na, waarin de 'taal' van de jazz en zijn persoonlijke 'geluid' een hecht huwelijk aangaan. Dat levert een uiterst persoonlijke en voor de goede verstaander zeer humoristische definitie op, gebaseerd op de klankovereenkomst van de tweede persoon enkelvoud van het Luikse dialectwoord voor 'praten' (djâze) en jazz (in 'Fât todi qu'ele djâze'). Met deze wetenschap verandert de hele plaat in een slimme samenvatting van de passies en muzikale interesses van Cabay en zijn zelfs de onzuiver gezongen liedjes zeer de moeite waard.
Meer over Guy Cabay
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
