'Das Lied von der Erde' wordt wel eens Mahler's tiende symfonie genoemd. In zijn originele versie sluit het werk inderdaad bijzonder dicht aan bij de grootse, breed uitgesponnen symfonieën van deze laat-romantische meester. In 1921 maakte Arnold Schönberg er echter een kamermuziekversie van, die iets meer dan twintig jaar geleden voltooid werd door ene Tainer Riehn. Het is deze intieme versie die Oxalys uitvoert, met als solisten tenor André Post en mezzo Margriet van Reisen.
Mahler heeft voor 'Das Lied von der Erde' een selectie gemaakt uit Oosterse gedichten die op hem een diepe indruk hadden nagelaten. Bijna vanzelfsprekend zijn er in de compositie dan ook diverse Oosterse toetsen te ontdekken, vooral dan in het harmoniegebruik en in het aparte, kleurrijke gebruik van het slagwerk. Die elementen zijn ook in de gereduceerde versie ontegensprekelijk aanwezig. Tegelijkertijd wint het werk aan transparantie, al is het jammer en logisch dat het heerlijke orkestrale geweld van de originele versie hier volledig verdwijnt. Laat dat echter maar een miniem minpunt zijn in een uitvoering waarin elk van de leden van Oxalys zowel melodische kracht als oor voor elkaar bewijst. Daarnaast is het heerlijk wegdromen bij de klagende hobotoon waarmee slotlied 'Das Abschied' begint, waarbij dit uitzonderlijk lange lied de solistische sterktes van Oxalys aantoont. In de eerdere liederen, die bijna allemaal meer lichtvoetig van toon zijn, primeert vooral de ensembleklank. Enkel in 'Der Einsame in Herbst', dat net als 'Der Abschied' door de alt gezongen wordt, halen uitgesponnen lijnen de bovenhand. Margriet van Reisen vertolkt elk van haar liederen met een uitzonderlijk warme altstem en beschikt bovendien over een eindeloos legato. Jammer is dat ze haar dictie aan deze sterke punten opoffert. Bij haar collega, tenor André Post, komt de tekst veel duidelijker naar voren, maar is de stem minder overtuigend. Hij heeft een timbre dat an sich best wel mooi is maar de kracht ontbreekt die Mahlers liederen vragen. Zodra de tessituur de hoogte in gaat, begint zijn stem geforceerd te klinken. De ietwat donkere, bijna baritonale kleur van zijn middenregister maakt hem op andere momenten dan weer wél overtuigend.
Oxalys levert met dit 'Lied von der Erde' een sterk pleidooi af voor deze ingetogen versie van Mahlers cyclus. Een iets overtuigender tenorsolist had deze cd nog meer overtuigingskracht kunnen geven.
Meer over Gustav Mahler/Arnold Schönberg
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
