Grieks gitaarwonder Gus G. zal zeker geen onbekende zijn bij liefhebbers van metaal. De man heeft niet alleen zijn eigen band Firewind, hij speelde onder meer ook bij Nightrage en Dream Evil en is sinds 2009 verantwoordelijk voor de snaren bij Ozzy Osbourne. Toch komt hij nu op de proppen met een echt solo-album, waarvoor hij – bijna zoals verplicht – allerlei gasten heeft uitgenodigd. Het eindresultaat is een heerlijk gitaarschijfje, waarbij Gus G. zijn kunnen ten volste etaleert.
Het spreekt voor zich dat de hoofdbrok van het materiaal op dit album zich bevindt in de melodieuze sector. Daar heeft de gitarist zich al jaren voor ingezet, maar waar veel gitaristen bij een solo-oefening vooral veel pielen en de solo's lang rekken, heeft Gus er voor gekozen om potige songs te construeren en dat in verschillende 'stijlen'.
De songs die voorzien zijn van zang door Mats Levén, leunen allicht het meeste aan bij Gus' werk van Firewind: de ritmegitaren zijn behoorlijk zwaar en beuken lekker door, terwijl de melodieën en solo's het geheel verlichten. De semi-hese stem van Levén leent zich daar ook goed toe en zeker het venijnige 'Blame It On Me' is een smaakvolle stamper. 'Long Way Down' met Alexia Rodriguez van Eyes Set to Kill is dan weer een moderne metalsong, compleet met subtiele variaties onder een muur van geluid en vooral veel ruimte voor Alexia's zang. Het titelnummer krijgt dan weer bijstand van de band Devour the Day en is misschien het minste van de schijf (al zegt dat laatste erg weinig). Het nummer is iets te gladjes en kent een veramerikaniseerde vorm van hardrock die in Europa minder goed aanslaat. Geen slechte zet van Gus voor zijn populariteit in de VS, iets minder nummer voor het verwende Europese publiek.
De twee instrumentaaltjes worden opgesierd door bassisten Dave Ellefson (Megadeth) en Billy Sheehan (o.a. Mr. Big). Hier worden de remmen losgelaten en gaat Gus volop voor het zwierige snarenwerk. Flitsende solo's, jankende akkoorden en de ronkende basbijdragen geven een fikse drive aan het geheel.
'I Am the Fire' is een erg solide schijf voor liefhebbers van potig en melodieus gitaarwerk. Echte verrassingen zijn niet te vinden (zeker niet voor wie vertrouwd is met 's mans werk bij andere bands), maar dat neemt niet weg dat dit een erg genietbaar schijfje is en blijft.
