GRIM is een Leuvens trio dat in 2003 positieve aandacht kreeg met hun debuut 'Take Your Seat'. Het was een plaat met minimalistische post-rock bewerkingen van klassieke stukken, meer bepaald van de 'Gymnopédies' en 'Gnossiennes" van Erik Satie. Nu doet GRIM die formule nog eens over voor 'White Light' en past deze keer zijn aanpak toe op werken van de Duits-Estse componist Arvo Pärt. 'Für Alina' en 'Spiegel im Spiegel' zijn twee werken die uitblinken in eenvoud en dus ideaal voer zijn voor de bewerkingsdrift van GRIM. Pärt zegt zelf: "I have discovered that it is enough when a single note is beautifully played." Dit album lijkt hem gelijk te geven.
Op 'White Light' staan drie bewerkingen van 'Spiegel im Spiegel'. 'Spiegel 1' kiest resoluut de kaart van de post-rock waar de melancholie vanaf druipt. Een mooie pianomelodie wordt eindeloos herhaald, terwijl de drum traag aanzwelt en samen met gitaar een meer prominente plaats in het nummer opeist, zonder de Fender Rhodes van zijn centrale plaats te verstoten. In 'Spiegel 2' contrasteren de zoemende bas en de duistere synthesizertonen met de hoge tonen van de piano, waardoor het nummer minder melancholisch klinkt dan de eerste bewerking. Hier houden de kleine variaties in de terugkerende noten de spanning erin en tegelijk ontroeren ze. Voor 'Spiegel 3' houdt GRIM zich meer aan de originele partituur, ondanks de omwisseling van violen voor trombone en trompet.
'Für Alina' is eveneens van een traagheid en soberheid die voor rillingen en rechtopstaande nekharen zorgen, zonder één moment aan spanning of emotie te moeten inboeten. Het stuk is minder repetitief dan 'Spiegel im Spiegel', maar bevat ook een deprimerende melodie. In 'Alina 1' barst het nummer nooit echt los, maar blijft wel elf minuten lang boeiend. 'Alina 2' is krachtiger, laat elektronica de stuwende kracht zijn en houdt de spanning erin door een uitgekiende opbouw van het nummer.
Bij GRIM weten ze duidelijk hoe ze een stuk naar hun hand moeten zetten. De bewerkingen op 'White Light' combineren op een prachtige manier de sobere eenvoud van Pärts stukken met de meeslepende opbouw die post-rock typeert. Het resultaat is ontroerend, melancholisch en daarmee uiterst geschikt om op een regendag bij weg te dromen en uit het raam te staren.
Meer over GRIM
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
