Grief of Emerald is een black metalband die al meegaat sinds eind de jaren negentig, maar die een tien jaar gewoonweg van de radar verdween. Naar het hoe en waarom heeft een hoop volk het raden, maar het is een bijzondere verrassing te merken dat deze act nog steeds bestaat en afgaande op 'It All Turns to Ashes' behoorlijk in bloedvorm verkeert! Razende en snelle black metal – mét keyboards – die letterlijk veel van de concurrentie tot een hoopje as blaast: het kan altijd slechter uitpakken.
Subtiliteit hoeft geen mens te verwachten van Grief of Emerald, dat was vroeger nooit zo en dat is nu zowaar nog minder. Wie ervan overtuigt is dat alle black metal dat toetsenpartijen kent erg symfonisch is en soms soft overkomt, heeft dit schijfje duidelijk nog niet gehoord. Opgefokt als een briesende stier blaast de band zich doorheen negen brute lappen bloederig vlees en nemen de heren geen gevangenen.
De aanpak van de groep is quasi constant dezelfde: het geheel is erg druk (verschillende gitaarpartijen vormen een gelaagd geheel), met semi-pompeuze keyboarduitbarstingen en een drummer die vermoedelijk in de vrije tijd dubbelt als octopus. Daarboven wordt een fikse rasp gezet en voila: een moordwapen in de aanslag en in de stereo. Het antireligieuze karakter zit nog altijd in het geheel, maar ook de heren van Grief of Emerald zijn ouder en wijzer en het karikaturaal schoppen tegen het christendom is er niet meer bij, het mag allemaal wat metaforischer.
Door de drukke gitaarpartijen lijkt het eerst alsof de band wat in het rond raast zonder enig doel, maar dat is slechts schijn, want wie de songs even de kans geeft, ontdekt een pak variaties en meer subtiliteit dan de beukpartijen doen vermoeden. Een mooi voorbeeld daarvan is 'Stormlegion', dat zowaar een vertraging kent en een groovende melodie die smaakt naar meer. De hyperblasts in de trend van Marduk of Dark Funeral (erg snel spelen met een geluidsmuur om 'Ja, hallo!' tegen te zeggen) zijn wel gereserveerd voor het merendeel van het album, maar het is gelukkig niet hersenloos razen: er zit een strategie (en pakkende songs) achter.
Grief of Emerald komt quasi uit het niets opnieuw opduiken met een loeier van een schijf, die laat horen dat kwaliteitsvolle black metal met keyboards evengoed gemeen en hard kan zijn, zonder symfonisch te worden. In eerste instantie is het vooral beuken geblazen, maar de nummers geven pas achteraf hun geheimen prijs. Nu maar hopen dat het niet opnieuw tien jaar duurt voor deze jongens nog eens een album maken!
