De jazz van Gregg Bendian is niet van het soort waarbij lekker met de tip van de voet mee te tikken valt. Net zo min als de rockelementen die er inzitten aanleiding zouden geven tot wijdbeens headbangen. Niet dat swing en een gitaar met distortion afwezig zijn, maar de ingenieuze songstructuren en de vrijere, polyfone improvisaties die de cd kenmerken, verwijzen toch meer naar progrock en freejazz. Met deze combinatie en in de wetenschap dat dit album een heruitgave is, voorzien van twee extra live tracks, wordt het gevaar op gedateerde en hooguit 'interessante' muziek reëel. Toch klinken deze opnames van Bendian's Interzone kwartet (nog steeds) buitengewoon boeiend. Niet in het minst door het groepsaspect dat duidelijk primeert op de individuele uitspattingen. Bij solistische passages is het namelijk meermaals onduidelijk wie nu eigenlijk soleert. De 'begeleidende partijen' vormen vaak volwaardige tegenstemmen, waardoor het geheel snel als een collectieve improvisatie klinkt. De keuze voor dit samen sterk ideaal is zondermeer de juiste te noemen, aangezien de collectieve prestatie merkelijk sterker is dan de individuele. Zo komt gitarist Nels Cline vooral in het begin soms houterig uit de hoek, terwijl zijn broer en Alex duidelijk niet de ritmisch meest verfijnde drummer is. Bovendien kapt Bendian op vibrafoon (en af en toe ook klokkenspel) wat graag bakken noten uit, wat sterk contrasteert met de bescheidenere aanpak van bassist Mark Dresser.
Dat de vier desondanks rasmuzikanten zijn, mag blijken uit de manier waarop ze de uiterst complexe composities van Bendian brengen. Dit zijn steeds uitgewerkte structuren waarbij thema's doorgegeven en gestapeld worden. In 'Titled' komen gitaar en vibrafoon in een canonstructuur terecht en later spelen ze zelfs elkanders spiegelbeeld, wanneer de ene net de tegenovergestelde richting van de andere uitgaat. In deze track blijft de band het dichtst bij de bekende swingritmiek, al varieert die tijdens het stuk geregeld: van traag slenterend in het halfduister, via midtempo swing om daarna stil te vallen, vrij verder te evolueren en later in een snelle swing over te gaan. In de kortere liveregistratie die als één van de bonustracks op deze heruitgave staat, belet de traditionele ritmiek niet dat er onder aanvoering van Nels Cline stevig doorgetrokken wordt naar een knappe, collectieve climax. Het meest verregaand in de wisseling van sferen en tempi is echter het verbluffende 'Blood: Sassoon Zi Tavit'. Met precies afgemeten en soms scherpe bochten wordt gewisseld tussen gelijkritmische en industrieel hamerende stukken, zachte en soms zelfs prutserige passages, uptempo jazzrock met een smorende gitaar en een ontsporende geluidsorgie.
Tussen al dit artistiek geweld is 'Sunblade Strafe The Continent' een overzichtelijk en bezadigd intermezzo van bijna 15 minuten. Het rustige en eenvoudige thema van de gitaar vertoont kleine, Bill Frisell-achtige glissandi, waardoor heel ver weg een countrygevoel opduikt. Daartussen worden vrije, soms haast speelse stukken ingelast die een zachte versie vormen van de scherpere collectieve passages uit de ander tracks. Hoewel duidelijk toegankelijker klinkt dit nummer niet zoutloos en past het zo mooi tussen de andere fascinerende stukken op deze cd.
Meer over Gregg Bendian's Interzone
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
