De Amerikaan Greg Weeks maakt in het muzikale leven deel uit van het neofolktrio Espers. De muziek die hij onder eigen naam uitbrengt (een eerste keer in 1999) kan ruwweg in dezelfde hoek gecatalogiseerd worden. Donker gekleurde folkpop met een psychedelisch '60's randje. Meer dan ooit komt op 'The Hive' Weeks voorkeur voor zoemende, analoge keyboards naar boven. Met name het beverige geluid van de mellotron (bekend van o.a. het begin van 'Strawberry Field Forever') neemt een centrale plaats in naast de elektrische en akoestische gitaren. Het geheel wordt afgewerkt met meerstemmige zanglijnen in zacht aanvoelende harmonieën, waardoor 'The Hive' een heel toegankelijke plaat wordt die echter niet de hele tijd kan boeien.
Het album klinkt alsof Weeks zich geweldig amuseert in de studio, maar daarbij vergeet dat een luisteraar een zekere afstand heeft ten opzichte van de muziek. Er is best wel deftig songmateriaal te horen op 'The Hive', maar de manier waarop de nummers verpakt worden verliest na enkele tracks haar aantrekkingskracht. Dezelfde technieken en hetzelfde klankbeeld komen keer op keer terug, waarbij er niet alleen te weinig evolutie zit in de kleur van de plaat als geheel, maar ook in de individuele songs. Af en toe worden de arrangementen best wel gelaagd, maar het repetitieve karakter ervan doet de mogelijkheid tot opbouw teniet.
Dat de aankleding van de songs tegenvalt is bijzonder spijtig, want Weeks laat op 'The Hive' ook horen dat hij thuis is in het schrijven van songs. Af en toe weten die te verrassen met een klein knikje in het metrum of een chromatische wending in de harmonie zonder dat het resultaat geforceerd gaat klinken. Bovendien weet Weeks de variatie die qua klankkleur ontbreekt wel te brengen via de composities. 'You Won't be the Same Ever Again' en 'The Lamb's Path' zijn breed en weemoedig, terwijl 'Lay Low' en 'Not Meant For Light' zo op een loungepopcompilatie zouden kunnen. Andere opmerkelijke nummers zijn Madonna's (zo goed als onherkenbare) 'Borderline' en 'Funhouse': een folksong met middeleeuwse aspiraties. Het beste van Weeks en 'The Hive' komt allemaal samen op de sferische, Broadcast-achtige titelsong. De goed uitgewerkte harmonie, het spelen met verschillende maatsoorten en het verrijken van het geluid door de gitaardistortion zorgen er voor dat deze track gevarieerder is en zo de negen minuten kan boeien.
Door de band is 'The Hive' een plaat die weinig brokken maakt: niet bij een eerste beluistering en niet bij een zoveelste. Daarvoor teert Weeks te veel op één sound. Dat is extra jammer, want sommige songs op deze plaat hadden beter verdiend.
Meer over Greg Weeks
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
