Greg Malcolm is een Nieuw-Zeelander die gitaar speelt, of beter gezegd: gitaren. Op de lp 'Swimming in It' is hij met niet minder dan drie instrumenten in de weer. Niet via een hele reeks overdubs, maar door ze simultaan te bespelen. Het album is dan ook – op enkele kleine effectjes na – live opgenomen. De centrale plaats in Malcolms muziek wordt ingenomen door de akoestische gitaar die hij op de klassieke manier op zijn schoot houdt. Door deze te voorzien van extra snaren en extra pick-ups kan hij respectievelijk extra resonanties veroorzaken en snaargeluiden die normaalgezien niet hoorbaar zijn extra versterken. De twee andere gitaren staan op de grond. De ene (bespeeld met de voet) dient daarbij als percussie-instrument, terwijl de andere door het gebruik van onder andere klein ventilatoren de muziek van drones en extra geluiden voorziet.
Door deze opvallende werkwijze komt Greg Malcolm tot een heel eigen geluidswereld die tegelijkertijd heel ambachtelijk en futuristisch klinkt, als artisanale sciencefiction. Deze klankrijkdom staat voor Malcolm duidelijk centraal. Uitgewerkte composities of het verwerken van muzikaal materiaal zijn daarbij minder aan de orde. Hierdoor kan het gevaar ontstaan van het loutere trucje, muziek als een circusnummertje. Gelukkig biedt 'Swimming in It' meer dan dat. De verschillende tracks kennen immers een logisch, repetitief verloop. Malcolm is duidelijk niet de man om uit verveling van het ene ideetje in het andere te totteren. Bovendien geneert hij zich niet om temidden van al die onwereldse klankenpracht de melodie een centrale plaats toe te dichten. Nu eens is dat – door het gitaargetokkel – een thema met een hoog rootsgehalte, dan weer gebruikt hij een Vietnamese melodie waaronder hij in de begeleiding een stoomtreinritme schuift. Zelfs Ornette Colemans 'Mob Job' duikt olijk huppelend op. In 'Intermission' – het enige nummer waarvan de melodie van Malcolms hand is – levert de combinatie van melodie, begeleiding en ritmiek een surrealistisch en hypnotiserend schouwspel op. Door het sjokkende ritme doemt het beeld op van een eenzame cowboy op de prairie. Al bestaat die prairie dan uit een zoemende drone en pingelt de gitaar een bizarre melodie die alles behalve country & western genoemd kan worden.
Het fraaiste klankpallet tovert Malcolm tevoorschijn in 'Lost in Time'. Een kleine ventilator zorgt voor een draaiend en tikkend geluid, waarbij de fonkelende gitaargeluiden de muziek doen blinken, als kleine schitteringen in de zon. Een korte Armeense melodie vormt het centrum van de track en wordt omringd door een distortion zoemtoon, waarna het metrum verandert richting een lichte, trage marsdreun. Met deze elementen wordt 'Lost in Time' één van de meest gelaagde nummers op 'Swimming in It'. Als geheel is de cd een mooi klankwerkstuk dat kan boeien zonder echt te verrassen. Het beter en meer uitwerken van de muzikale elementen had de cd nog hoger kunnen tillen, maar de eigen klankwereld van Greg Malcolm blijft hoe dan ook overeind.
Meer over Greg Malcolm
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
