1994 was het grote jaar van de punkrock. De skaters van NOFX geraakten met 'Punk in Drublic' uit de underground, The Offspring zat met het fantastische 'Smash' zelfs eventjes op wereldniveau en ook de oude rotten van Bad Religion maakten met 'Stranger than Fiction' hun succesvolste plaat in jaren. En uiteraard was er Green Day: drie achttienjarigen die met hun album 'Dookie' en vooral de singel 'Basket Case' hoge toppen scheerden. Toch, in de muziekwereld gebeurt alles onverwachts: Green Day sukkelde daarna terug naar een kleinere bekendheid. Het eigenzinnige 'Insomniac' (1995), het gevarieerde 'Nimrod' (1997) en het semi-akoestische 'Warning' (2000) bleven steeds in de schaduw van 'Dookie' staan. Maar toen was er 'American Idiot', een rockopera waarop het trio alle dingen vertegenwoordigde die absoluut on-punk waren: lange bombastische nummers met uitgedachte teksten. Maar dat het hun veelzijdigste plaat is, valt niet te ontkennen.
'Bullet in a Bible' is een liveverslag van de 'American Idiot'-wereldtournee. In Milton Keynes (Engeland) speelde Green Day op twee avonden voor een gevulde weide van 130.000 mensen: lang niet slecht voor een punktrio. De sfeer zit er dan ook meer dan dik in en frontman Billie Joe Armstrong bewijst een entertainer van jewelste te zijn. Hij zorgt ervoor dat de hele weide hem nazingt (linker- en rechterkant afwisselend) en dat elk woord dat over zijn lippen komt luidkeels wordt meegebruld. Door de jaren heen heeft Green Day een uitgebreid repertoire opgebouwd: nieuwe nummers als het snelle 'St. Jimmy', het progressieve 'Jesus of Suburbia' en het aanstekelijke 'Holiday' worden probleemloos afgewisseld met oude hits zoals 'Longview', 'Brain Stew', 'Good Riddance' en uiteraard 'Basket Case'. Met 'Are We The Waiting', gedragen door drummer Tre Cools epische percussie, wordt een ware stadionanthem ten hore gebracht; daarentegen was punk nooit zo hoekig als in 'Hitchin' a Ride' of zo dansbaar als in 'King for a Day'. Tijdens de Isley Brothers-cover 'Shout' (met bijbehorende blazers en hoeden) wordt de spanning op en naast het podium zorgvuldig af- en terug opgebouwd. De organisatie van de show is perfect uitgekiend en lijkt soms wel een tot in de kleinste puntjes uitgedacht circusevenement. Het enige nadeel is dat de groep de nummers soms té lang rekt om de interactie met het publiek de hoogte in te jagen: leuk voor een paar keer, maar om élk nummer nu hiervoor te onderbreken? De bijbehorende DVD laat het concert zien, dat bijzonder sfeervol, professioneel en vanuit ontelbare camerastandpunten gefilmd is. Het is een tikkeltje jammer dat de interviews, hoewel interessant, tussen elk nummer heen komen: dat neemt de drive uit het concert enigszins weg.
Het is bijna niet te geloven dat een punkbende als Green Day het zo ver heeft kunnen schoppen: een bewijs dat hun muziek niet zomaar als puberaal te klasseren is. Toch is twee uur te veel van het goede: punknummers moeten kort en catchy zijn en het drietal bezondigt zich soms aan het te lang rekken van of teveel zeveren tussen de nummers door. Ook is het laatste half uur van het concert lang niet meer zo krachtig als het begin: enkele inkortingen hadden beter geweest voor de présence. Is dit nu commerciële punk? Nou en of, maar als de kwaliteit er is: wat dan nog?
Meer over Green Day
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
