Er zijn soms van die bands waarbij een mens blindelings kan voorspellen wat er op plaat zal staan. Sommigen noemen dat 'op veilig spelen', maar dat neemt niet weg dat er vaak op een hoog niveau gemusiceerd wordt. Dat geldt zeker voor het Duitse Grave Digger, die al sinds jaar en dag garant staan voor een potje onvervalste Teutoonse metal. Op 'The Clans Will Rise Again' is dat uiteraard niet anders.
Sinds 'Ballads of a Hangman', Grave Digger's vorige schijf, is er wat veranderd binnen de wereld rond zanger Chris Boltendahl: zijn kompaan sinds lang (Manni Schmidt – gitaar) verliet het schip en werd vervangen door virtuoos Axel Ritt. Dat heeft dan ook zijn invloed gehad op dit album, met name in de solo's: dit is zonder twijfel de eerste keer dat Grave Digger zo'n selectie aan wervelende soli had. Niet dat het vroeger kommer en kwel was, maar op dit vlak heeft de band zich ontegensprekelijk verbeterd.
Wat wel gebleven is sinds de vorige release, is het feit dat de band zichzelf minder verliest in onnodige bombast of te lang uitgesponnen songs die na een tijdje saai worden. Integendeel, het adagium 'kort maar krachtig' is opnieuw van toepassing en daardoor is 'The Clans Will Rise Again' alweer een erg sterke schijf geworden, die het ene heerlijke heavy metalanthem aan het andere rijgt. Er mag dan al ruimte zijn voor occasioneel wat subtiliteit en balladeske songs, maar het leeuwendeel bestaat toch uit potige stampers met daarboven de onmiskenbaar rauwe rasp van Boltendahl, die overigens de enige is die Grave Digger sinds het allereerste begin trouw bleef.
Openen doen de heren met verve dankzij 'Hammer of the Scots' en 'Paid In Blood', twee lekkere rampestampers die vast en zeker flink wat hoofden in goedkeuring zullen laten meeknikken. 'Rebels' heeft een sterk refrein dat vast en zeker voor meezingtaferelen zal zorgen. Het mag al wat melancholischer worden in onder meer 'Coming Home' of 'Valley of Tears', maar pompen doet de band het best. Hoewel Grave Digger onmiskenbaar valt onder de vlag van Teutoonse metal, is het vooral de zang van Boltendahl die deze act een eigen gezicht geeft. Daarbij komt nog dat de heren verdraaid goed weten hoe een puik nummer te schrijven: ontdaan van onnodige franjes, stevige riffwerk en – niet onbelangrijk – makkelijk meezingbare refreinen.
Het ziet er naar uit dat Grave Digger eindelijk de perfecte formule heeft gevonden: dankzij een grotere aandacht voor de gitaar en alle songs te ontdoen van onnodige extraatjes, zijn ze er opnieuw in geslaagd een heerlijk adrenaline-opwekkende plaat klaar te stomen die smaakt naar meer. 'Ballads of a Hangman' was misschien als geheel iets sterker, maar dit is alweer bijzonder degelijk.
