Wat valt er nog te vertellen over een instituut als Grave? Het feit dat deze jongens rond Ola Lindgren mee aan de wieg stonden van wat genoegzaam bekend werd als de Stockholm death metal en met genregenoten Entombed en Dismember hele generaties death metalfanaten geleerd hebben hoe het moest. Entombed is door de jaren heen echter geëvolueerd naar meer rock 'n' roll in hun muziek en Dismember is niet meer. Dat betekent dat Grave bijna de laatste van de originelen is die het vaandel hoog dient te houden. Dat doet 'Endless Procession of Souls' overigens met verve, want dit is opnieuw een onvervalste lap heerlijk bloederige Zweedse death metal om een knoert van een erectie van te krijgen!
Na al die jaren is er nog niets veranderd aan de aanpak van Grave, dus fans weten meteen wat ze aanschaffen. Hoewel de dagen van de stofzuiger-gitaarsound enigszins achter hen lijken te liggen, klinkt Grave anno 2012 nog altijd heerlijk vunzig en gruizig. Hun gebrek aan compromissen en lak aan trends is dan ook de voornaamste reden waarom de band tot op de dag van vandaag gerekend wordt bij de groten. 'Endless Procession of Souls' biedt opnieuw vintage Grave: de rauwe en schurende gitaarpartijen, de ogenschijnlijke eenvoud van de riffs (erg misleidend, want de grooves boren zich genadeloos een weg naar het brein) en de ultrabrute strot van Ola die nog steeds bijzonder giftig klinkt: alles is present voor een wild feestje mét kettingzaag.
Intro 'Dystopia' kan wel een aantal mensen op het verkeerde been zetten wegens behoorlijk melodieus naar Grave-normen, maar eens 'Amongst Marble and the Dead' (een brute ode aan het kerkhof) losbarst, zijn die twijfels weggevaagd: pompen en beuken tot de laatste noot! 'Flesh Epistle' klinkt lekker kwaad, met die heerlijk opgefokte polkabeats waar old school Stockholm death metal zo'n patent op lijkt te hebben en 'Winds of Chains' is behalve een knipoog richting Scorpions ('Winds of Change') een lillende lap ingewanden die natrillen op tafel terwijl de ontvleesde leverancier nog na ligt te kermen op de grond.
Niets nieuws onder de zon, maar dat hoort gewoon zo bij Grave. De death metal van dit gezelschap is nog steeds excellent en succulent en laat de kannibaal in ieder los. Het is misschien geen slecht idee de huisdieren op te sluiten zodra dit schijfje in de cd-speler zit: het zou anders best eens kunnen dat de drang naar rauw vlees iets te nadrukkelijk wordt.
