Liefhebbers van snedige Amerikaanse indierock zijn er allicht al wel van op de hoogte: het fabuleuze Grandaddy houdt op te bestaan. Door net onder de commerciële oppervlakte te blijven, heeft groep het financieel té moeilijk gekregen om er verder mee door te gaan. Toch verlaten de heren de zaal met opgeheven hoofd. Zoals beloofd krijgen de fans een afsluitende plaat waarin de band nog eens stevig van leer trekt en met een lang laatste nummer 'This is How It Always Starts' op gepaste wijze eindigt. Meer nog, op 'Just Like the Fambly Cat' lijkt dit anders zo subtiele gitaarcombo eens goed de rockschuif open te trekken om in grandeur te eindigen. Stoppen op een hoogtepunt, heet dat. Respect voor Grandaddy.
Van zijn subtiele spacepopcombinaties en zijn gelaagde muziek is op deze plaat aanvankelijk weinig terug te vinden. Hoewel een kinderstemmetje meermaals de vraag "What happened to the family cat" herhaalt in de psychedelische intro, is wat er op volgt aanvankelijk opvallend rechttoe rechtaan. Gelukkig steekt in het erg optimistisch klinkende 'Summer ... it's Gone' al een intermezzo op orgel de kop op en is het daarop volgende 'Oxygen/Aux Send' een aardig stukje instrumentale virtuositeit op piano en orgel. Uiteindelijk bloeit Grandaddy in het bombastische 'Rear View Mirror' helemaal open: melodieuze rock, een verslavende gitaarriff, symfonische keypartijen en een mooi opbouwende structuur met voldoende tijd om uit te groeien tot een stevig nummer. Het is met dit soort songs dat de band door het dak gaat. Dwarrelende synthesizers, voluit gespeelde gitaarpartijen en een weelderige productie presenteren pop van de bovenste plank. Ook in de parel 'The Animal' bewijst Grandaddy niet te moeten worstelen om meer dan vijf minuten durende arrangementen rijkelijk te kunnen invullen. Dat het ook anders kan, bewijst het kortaf gespeelde 'Where I'm Anymore', dat met bluesy gitaren en miauwende achtergrondzang een leuk fluisternummer vormt of het akoestische, zalvende 'Guide Down Denied'. Beide songs zijn wederom voldoende uitgerekt, maar baden niet in die grandeur van klanken en spreken de luisteraar in het gezicht aan. Laat de groep tussen deze ingetogen weelde nog opgewekte discopop maken ('Elevate Myself') of een minuut razen als geschifte punkrockers ('50%') en het is duidelijk dat dit kwartet haar meest afwisselende plaat ooit heeft gemaakt. Nog voor de korte bonus, eindigt Grandaddy dan met het ontroerende 'This is How It Always Starts'. Met een fluwelen stem, klassieke koorzangen en subtiele klokkenspelletjes wandelt dit wondermooie nummer meer en meer in de verte weg.
Frontman Jason Lytle is letterlijk op. Gelukkig is daar op deze laatste plaat erg weinig van te merken. Grandaddy weet met deze cd meer dan ooit te ontroeren. Een tournee zal er niet meer aankomen en dat is meer dan spijtig. Niet enkel bij wijze van eerbetoon, maar ook omdat dit werkelijk een parel van een plaat is, zou iedereen zich 'Just Like the Fambly Cat' moeten aanschaffen.
Meer over Grandaddy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
