Gorath is een van die Belgische black metalbands die een lange weg heeft afgelegd: ooit begonnen met louter opperhoofd Filip Dupont aan het roer, evolueerde Gorath naar een echte band. De sound werd snediger en snijdender en stilaan namen sludge en doom hun aandeel in de muziek. Dat was zeker al op voorganger 'Apokalypsis' te horen, maar met 'The Chronicles of Khiliasmos' is die transitie quasi compleet. Dit is overigens ook meteen het laatste Gorath-album ooit, al zal zijn bezieler nog steeds muziek maken, enkel onder een andere naam en met verdere doorzetting van die sludge/doomsound.
Hoop en al drie tracks op deze schijf, maar die kloppen wel telkens de acht minuten (de afsluiter is er zelfs eentje van rond de twintig). Waar Gorath vroeger snelle tracks bijeen pende, is de snelheid deze keer relatief traag, iets wat ook beter past bij de smerige en verdorven aanpak. Aparte tracktitels zijn ook weg, de drie songs hebben simpelweg een nummer van één tot drie gekregen.
Qua sound heeft Gorath ook een lichte aanpassing gemaakt: het ijselijke karakter dat vroeger veeleer de songs kenmerkte is weg en heeft plaats gemaakt voor een drukkende en beklemmende atmosfeer van verrotting en desolaatheid. Dat uit zich in een heerlijk ranzige gitaarsound, eentje waarbij overigens ook gefocust wordt op repetitieve en trance-inducerende riffs. Daarboven duikt dan de vitriolen strot van Filip op, die hier wel erg hard op Nocturno Culto van Darkthrone begint te lijken: rauw, grofkorrelig en naargeestig.
Het eerste nummer drijft op een wat aparte, repetitieve riff waardoor de luisteraar in de donkere krochten wordt gelokt, maar 'II' is een apart beestje. Vooral omdat in dit nummer de black metalwortels van Gorath nog het meeste naar boven komen dankzij snelle passages, ijzige riffs en melodieën die als een scheermes aders openhalen. De afsluiter evoceert dan weer eerder een vlot met een enkele overlevende van een schipbreuk, terwijl het ding begint te lekken als een mandje en de haaien vlotjes cirkelen.
Het einde van een era, maar Gorath sluit af in schoonheid. Nu ja, misschien is 'schoonheid' in het geval van deze portie duistere sludge/doom niet het juiste woord, maar 'The Chronicles of Khiliasmos' is wel met voorsprong het meest interessante en aangrijpende album van deze heren. Het is nu wel uitkijken naar wat opperhoofd Dupont nog gaat brengen in zijn nieuwe gedaante.
