"Goldmund is een alias van Keith Keniff aka. 'Helios'", zo probeert de platenfirma te verduidelijken. Veel meer informatie is er over deze artiest niet te vinden, op het feit na dat hij als multi-instrumentalist aan het Berkeley college (Boston) studeert. Onder de naam Helios heeft de man al enkele atmosferische elektroplaten uitgebracht, maar daar valt op 'Cordury Road' weinig van te merken. Deze haast uitsluitend op piano gebrachte, akoestische ambientparel brengt immers de minimale rust zelve. Melancholische, winterse klanken groeien op deze cd langzaam uit tot één allesoverheersende, intieme en desolate sfeer die zich zowel situeert in het voorzichtig strelen van de toetsen als in de lege ruimtes tussenin.
Goldmund laat de piano onder zijn handen en voeten tot leven komen. Voorzichtig aanraken van de pedalen, subtiel dwarrelen van de vingers en accenten die met veel gevoel gelegd worden, brengen ontzettend veel emotie in deze nochtans erg lege en ijle muziek. Op voorzichtige wijze brengt deze man ode aan folkmuziek uit de Amerikaanse Burgeroorlog met eigen bewerkingen van heldenliederen als 'Marching Trough Georgia' of 'Larrows of the Field'. Van enige strijdvaardigheid is er echter totaal geen sprake. De vaag uitgewerkte pianothema's die zich vaak binnen een vast wandelend begeleidingskader ontplooien zijn toonbeelden van sereen minimalisme. Om de gevoelsmatigheid van deze plaat toch te beklemtonen, heeft Goldmund bewust zijn impressies met een krakende microfoon op de kamer opgenomen. Vreemde clicks, vaag krakende geluiden, een donkere ruis over heel de plaat en overspannen trillende snaren vormen een nogal akelige sfeer waarin de muzikale schoonheid van de dertien tracks zich kan ontplooien. Het iets vrolijkere en vlotte 'Larrows ...' begint zelfs met het gekraak van het openen van de piano en het plaatsnemen op de kruk. Dit lo-fi gebricoleer leidt echter nooit de aandacht af van de feitelijke sfeerbeelden op piano, maar vormt er een aanvulling op die enkel door de hoofdtelefoon ten volle tot uiting komt. Voornaamste en quasi enige klankmaker zijn immers de virtuoze pianovingers van toetsenist Keniff die zowat alles uit dit instrument halen dat er uit te halen valt. Een prima voorbeeld hiervan is het wild getitelde 'Downward to Darkness on Extended Wings' dat bestaat uit een regenbui van willekeurig neerplensende toetsen, allen met verschillende intensiteit. In het merendeel van de nummers is de omkadering iets duidelijker door op- en neer wandelende basistonen, maar het zweverige, vrije spel in de hogere octaven bepaalt steevast de vrijzinnige sfeer van deze muziek. Het prachtig opbouwende 'My Neighborhood' vormt een beetje een uitzondering. In dit langzaam dwarrelende hoogtepunt treedt een semi-akoestische gitaar het serene pianospel bij. Het resultaat is een bloedmooi ontluikende wintersong die meer en meer aan intrinsieke kracht wint dankzij vage synthpartijen, een ondersteunende bas en een krachtiger aantoetsen van instrumenten. Voor één keer wordt Goldmunds muziek echt gelaagd en dat is een aangename verademing op dit verder heel karige, maar intense ambientplaatje.
Dit experiment van Keith Keniff vormt een bloedmooi sfeergegeven. Dankzij het erg rustige karakter en de ietwat duistere nasmaak die in de ruis van dit plaatje zit, vormt 'Cordury Road' een uur lang een ontspannen trip die verplicht alleen te beleven is, maar gerust herhaaldelijk kan gesmaakt worden.
Meer over Goldmund
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
