Jazzend Zweden heeft de afgelopen jaren een bak creatieve en dynamische jazz voortgebracht. Op wonderlijke wijze slaagt het er in een melodieuze toets door zowel stomende bebop, als pikante funk en zelfs avant-garde te mengen. De Zweedse bassist Göran Schelin en zijn Changes kwartet mogen dan wel een ietwat onbekendere groep in het landschap van Bobo Stenson, Esbjorn Svensson Trio en Nils Landgren zijn, ze hebben alleszins diezelfde kwaliteit en de melodieuze creativiteit van hun collega-muzikanten mee. Op 'Charisma' spelen ze een palet van 9 meestal eigen nummers in typische bebop-stijl bij elkaar, een hommage aan jazz-klassiekers met hier en daar een knipoog naar moderne klassieke muziek.
De opener en titelnummer 'Charisma', een compositie van saxofonist Tomas Franck, geeft meteen aan wat voor vlees er in de kuip zit. Met een warme intro op tenorsax, begeleid door lyrische piano-akkoorden en de grote toonsprongen ter afsluiting van de refreinen, doet dit nummer denken aan de ingetogen blues-ballads van John Coltrane. De invloed van deze grootmeester van de jazz is overigens hoorbaar in verschillende stukken op het album, en niet enkel op saxofoon. Zo doet de pianobegeleiding van Jacob Karlzon in 'Reasons to Fly' heel erg denken aan de melodie en de volle en dreunende akkoorden van McCoy Tyner in 'My Favourite Things'. Alhoewel de inspiratie overduidelijk is, wat zeker ten goede komt aan de melodieuze kwaliteit van dit nummer, ontbreekt het Karlzon soms wat aan technische precisie en struikelt hij over eigen vingers in de bomvolle solo's. Göran Schelin zelf zorgt voor een virtuoze basbegeleiding, vooral in 'Dreams of Kwan' en 'Heureka', maar ook voor plezierige composities. Met een repetitieve piano-intro in een minimalistische traditie en een broeierige afwisseling van piano-, sax- en drumsolo's mengt 'The Wizzard' bebop met een vleugje moderne klassieke muziek. Wat vooral opvalt in 'Bridge', is het ijzersterke drumwerk van Peter Nilsson. Dynamisch, roffelend en soepel afwisselend met ritmes op cimbaal, de juiste slag op het juiste moment, weet hij de perfecte begeleiding te schilderen onder de piano-, bas- en saxsolo's. 'Charisma' eindigt met 'To Her Ladyship' van Bill Frazier en tenslotte met 'Con Alma' van Dizzy Gillespie, twee mooie ballads die het album in melodieuze rust afsluiten.
Met 'Charisma' brengt Göran Schelin Changes mooie jazz, waarvan het evenwel tegelijkertijd begrijpbaar is dat ze niet boven de grote massa uit komt drijven. Het pianowerk van Jacob Karlzon, soms creatief en speels, dan weer eivol en zenuwachtig overdadig, en de saxsolo's in een duidelijke Coltrane-traditie – niet vergelijken met het origineel is erg moeilijk – maken van dit album een mooi luisteralbum, maar geen must-have.
Meer over Göran Schelin Changes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
