Zijn debuut ‘Virtuoso’ was een visitekaartje waarop solist Glyn Williams zijn multi-instrumentale en vocale kwaliteiten mocht tonen. Naast euphonium (al een slordige zeventien jaar principal bij de huidige nummer één Foden’s Band), kon men hem ook horen op sopraancornet, cornet, flugel, alto en bastuba en bovendien als zanger. Het repertoire bestond op twee nieuwe composities van Alan Fernie na uit de clichésolo’s uit de brassband, maar zo’n zes jaar later is er ‘The Lure Of The Red Jacket’. Jammer, want ’s mans virtuositeit en sound verdienen op plaat beter dan een elvendertigste versie van ‘Rule Britannia’ en aanverwante.
Nu gaat de instrumentenhandelaar, geboren in Wales maar tegenwoordig gesetteld in Delph (niet zo ver van Manchester) veel avontuurlijker tewerk, al moet ook gezegd dat met ‘My Mountain Top’ en ‘Salt Of The Earth Gospel’ (beide van Andy Scott) twee recente werken al voor de derde maal op minder dan twee jaar op cd verschenen, beide onder meer opgenomen door zijn ex-collega op Eb-bastuba Les Neish. Het laatstgenoemde verscheen ook op het project ‘Double Trouble’. Het blijven natuurlijk sterke opnames, waarbij de versie op euphonium begrijpelijkerwijze meer melodische mogelijkheden exploreert dan op bastuba. Zonder deze nummers houdt ‘The Lure Of The Red Jacket’ echter nog meer dan een uur muziek over.
Foden’s composer in residence of huiscomponist Adam Scott stond ook garant voor een driedelig ‘Concerto For Euphonium & Brass Band’. Het eerste deel, het titelnummer van de cd, verwijst naar de ambitie van een zestienjarige Glyn om ooit deel te mogen uitmaken van een topbrassband. De auteur slaagt er wonderwel in om technisch veeleisende soli gespreid over een breed register te combineren met een mix van funk en minimalisme. ‘Far Beyond The Stars’, het melancholisch aandoende tweede deel, vertrekt vanuit een volkse melodie gebaseerd op een tekst van de 17de-eeuwse Welshe dichter Henry Vaughan. Op het einde zingt Williams de tekst met een donkere baritonstem. Het contrast met het energetische en virtuoze slotdeel ‘The Dragon’s Den’, dat alweer op funk drijft, kan amper groter zijn.
‘Veritas’, van de hand van Bramwell Tovey (overigens een van de drie dirigenten van Foden’s), werd in eerste instantie geschreven voor Joe Alessi, principal trombone bij de New York Philharmonic, en is afgeleid van een trage beweging van Toveys ‘Cello Concerto’, dat op zijn beurt geïnspireerd is op W.H. Audens gedicht ‘Tell Me The Truth About Love’ dat hij schreef voor Benjamin Britten. In de handen van een gemiddelde muzikant wordt dergelijke mijmering al gauw een bedoening om het behang van de muren te doen krullen maar dankzij Glyn Williams houdt een luisteraar de oren gespitst.
Uit het oudere, doch tijdloze repertoire koos Williams werken van Robert Redhead en John Golland. Redheads ‘Euphony’ is een welgekomen licht klinkend werk dat de twijfel van ‘Veritas’ meteen relativeert. Naast het ingetogen melodieuze ‘Peace’ haalt Williams ook Gollands negentien minuten durende ‘Euphonium Concerto No.1’ van onder het stof. 30 jaar na de première ervan door Robert Childs heeft het werk nog niets van zijn kracht verloren. Het opent met een indrukwekkende cadens waarna een heel levendig allegro inzet. Na een indrukwekkende slotcadens slaat de levendigheid heel even om in een sfeer van onheil waarna het middenstuk begint. Dit heel contemplatieve en elegische deel is misschien Gollands meest persoonlijke opus: hij schreef het tijdens zijn verblijf in een Zwitsers ziekenhuis waar hij voor zijn leven vreesde toen de dokters kanker vermoedden. De vitaliteit die de auteur desondanks behield gaat met een dans over in het slotdeel waarna een impressionant ingewikkelde solo de technische grenzen aftast.
Met deze technische show neemt Williams echter geen genoegen, getuige Alan Fernies ‘My Favourite Things’, een medley van duizelingwekkende soli die toch wat over de schreef gaat. Als bisnummer op een concert zal het wel werken, maar hier gaat een liefhebber bij het horen van flarden uit ‘Paganini Variations’, ‘The Year Of The Dragon’, ‘Harmony Music’, ‘Journey Into Freedom’ en andere topwerken toch automatisch verlangen naar het hele meesterwerk.
Niettemin is ‘The Lure Of The Red Jacket’ een aardige verrijking bij het oeuvre van de familie Childs of Steven Mead, die Williams’ eigen debuut ineens naar de vergeethoek verwijst.
