No nonsense: ‘Twee’ is de tweede langspeler van het project Gluid en staat vol leuke geluiden. Of toch nonsense? Verrassend genoeg niet. Want hoewel het album zich staande moet houden tussen een rijtje bizarre avantgardistische, audiovisuele creaties van het Nederlandse undergroundlabel Esc.Rec, klinken de tien klankexperimenten van de Nederlander Bram Van Den Oever erg vertrouwd en gemoedelijk. De zes jaar die tussen het debuut van Gluid en deze release liggen, zijn duidelijk goed besteed. Dankzij bergen ervaring met live muzikale begeleiding bij tal van dansvoorstellingen en theaterstukken, weet de producer eindeloze creativiteit en emotie mooi met elkaar te verzoenen. Dat bleek best een uitdaging, aangezien ‘Twee’ werd samengesteld met een Akai S2000 sampler en de Atari 1040 ST Computer: twee instrumenten die inmiddels in een museum thuis horen.
Als geen ander weet Bram Van Den Oever ogenschijnlijk niet te rijmen zaken mooi samen te voegen. De songs op ‘Twee’ zijn duidelijk elektronisch ingekleurd, maar houden vast aan een grond van dub (bassen, echo’s), industrial (samples en bijgeluiden) en IDM (ritmische loopconstructies). En het is tien keer prijs. Ambientlandschappen met vogel- of watergeluiden kleuren de achtergrond, terwijl lieflijke melodieën door de luidsprekers weerklinken. Een opener als ‘Where R.U. From?’ zou bijna op een lounge of easy listening-compilatie kunnen staan, ware het niet dat de benevelende digidub ervan verstoord wordt door akelige horrorkreten en de kilte van een fabrieksomgeving.
‘Drupp’ verzacht de pijn al een beetje en laat druppelende watergeluiden uitgroeien tot een neerdwarrelende fonkelregen vol snaaraccentjes en synthesizertokkels en plaatst die in een mooi rollende sequentie van achterstevoren getrokken klanken en een kalmerende triphopdrive. Gluid puzzelt met verschillende lagen die bulken van in elkaar gevlochten onderdelen: windorgels, speelgoedgeluiden, belletjes, geknor, gegons en getintel. Er komen voortdurend elementen bij en er vallen er voortdurend weg, zonder het feitelijke karakter van de track te verzaken.
‘Twee’ evolueert meer en meer richting jaren ’90 IDM met een lieflijke ambientuitstraling. Ritmische samples die een hiphopgevoel nastreven, knipogen naar een band als Boards of Canada, maar elfenbelletjes, fijn sterrenstof en fantasierijke slaapkamergeluiden zijn schering en inslag. Toch beperkt Gluid zijn tracks inhoudelijk meer en meer tot de essentie, waardoor deze plaat meer naar een open einde gaat. ‘Mek’ opteert voor minimalbeats, hoge sfeernoten en enkele reverb geluiden terwijl samples van kinderstemmetjes toch weer dat speelse element injecteren. Het creëren van meer stilte en ruimte maakt ook dat het bewust krakerige vintage-gevoel van deze muziek meer op de voorgrond treedt.
‘Twee’ is een heldere, prachtige plaat die vernieuwende creativiteit aan een verouderde uitstraling koppelt. Van Den Oever weet zijn aanhoorders zowel te binden als te prikkelen in spannende elektronische composities. Het blijkt hier te gaan om een plaatje zonder enige slijtage of tijdsbeperking dat meer aandacht verdient dan het momenteel krijgt.
