Christopher Bowes is bij de meeste liefhebbers van metaal gekend als de zanger/toetsenist van Schotse piratenband Alestorm. Gloryhammer is een zijstapje van de brave man, waar hij de muziek schreef en keyboards speelt, maar niet zingt. Geen slecht idee,want Bowes' rasperige stem zou niet bepaald passen bij de compleet over the top gaande epische powermetal die Gloryhammer brengt. Wie even vooroordelen over metal met toeters en bellen kan opzij zetten, ontdekt al snel en uitstekend album dat van start tot finish klopt.
Een belangrijke referentie is in dit geval Rhapsody, die evenzeer binnen de fantasy opereren. Dat is hier ook het geval, want 'Tales from the Kingdom of Fife' draait om een fictief verleden van Schotland, compleet met draken, tovenaars en eenhoorns (of die laatste roze zijn, wordt in het midden gelaten). Met andere woorden, Gloryhammer gaat er tekstueel los over, maar dat gebeurt allemaal met zo'n tongue in cheeck dat het moeilijk valt om niet met een onwaarschijnlijke grijns op het gelaat hier naar te luisteren.
Muzikaal staat Gloryhammer als een huis: de songs zijn allemaal opgebouwd volgens de regels van de licht cheesy powermetal (véél keyboardlijntjes, snelle gitaren en dito drums en een zanger die vaak hoog uithaalt), maar dat neemt niet weg dat alles goed gecomponeerd zit en ondanks de hoge voorspelbaarheidsgraad zit eenieder al snel mee te zingen of te neuriën. Gloryhammer is gewoonweg leuk zonder geinig te willen doen en meeslepend zonder te serieus te willen overkomen en die aanstekelijke combinatie tilt dit album boven de concurrentie uit. 'The Unicorn Invasion of Dundee' is een onwaarschijnlijk onnozel nummer qua tekst (de titel alleen al...), maar het geheel krijgt het hart aan het pompen en voor iemand iets kan zeggen, worden de zwaarden hoog de lucht ingestoken en zal er luidkeels meegebruld worden. Ook 'Magic Dragon' is zo'n instant meezinger. Het kan overigens nog meliger met afsluiter 'The Epic Rage of Furious Thunder', maar het hoort gewoonweg bij dit soort muziek. Maar alweer: het verschil is dat Gloryhammer meespelend werkt en ondanks de opeenstapeling van clichés nooit verveelt of tegenvalt en dàt is een uitmuntende prestatie.
Christopher Bowes mag trots zijn: met Gloryhammer laat hij horen dat er een begenadigd componist in hem schuilt en liefhebbers van alles wat maar enigszins naar epiek en powermetal ruikt zullen hier een vette kluif aan hebben. Dat wil evenzeer zeggen dat voor wie het wat harder mag, dit best te mijden valt.
