Geen paniek als de naam Giuseppe Sammartini niet meteen belletjes doet rinkelen. Het betreft immers een momenteel bijna volledig vergeten Barokcomponist, die in zijn tijd nochtans enorm geacht werd door het Engelse publiek en postuum zelfs af en toe "beter dan Händel" werd genoemd. Sammartini, die op vroege leeftijd naar Engeland migreerde in de hoop daar furore te maken, nam nooit de zuiver Angelsaksische Barokstijl over, maar bleef innerlijk trouw aan zijn Italiaanse roots door tegelijk vanuit die traditie te blijven werken. De laatste jaren vindt een kleine Sammartini-revival plaats, die zich echter toespitst op een handjevol werken en het ganse oeuvre van de componist dus niet in ere herstelt. Hoewel het album dat blokfluitist Maurice Steger bij Harmonia Mundi integraal aan de componist wijdde zeker goed heeft gedaan, volstaat dat volgens artistiek leider van Les Muffatti Peter Van Heyghen niet. Hij maakte heel bewust de moedige keuze om vooral werken op cd te plaatsen die sedert de 18e eeuw zelden of zelfs nooit werden opgevoerd. Van Heyghen vertrok echter vanuit zijn eigen oordelingsvermogen en bewijst inderdaad dat musicologen ongelijk hadden toen ze vanaf de 19e eeuw systematisch begonnen met het negeren van Sammartini's muzikale output.
Peter Van Heyghen bewijst niet in zijn eentje eer aan de ruim 250 jaar geleden overleden componist. Hij leidt het Brusselse ensemble Les Muffatti, dat zich steeds meer aan het vestigen is als vaste waarde binnen de historische uitvoeringspraktijk van de Barokmuziek. Het spreekt bovendien boekdelen dat Van Heyghen niet alleen musicus, maar ook als theoreticus een bepaalde reputatie geniet. Hij koppelt kortom een academische kennis aan grote virtuositeit (Van Heyghen is zelf blokfluitist) en geldt binnen België als een van de meest verdienstelijke Barokmusici. De echte ster van dit programma is echter niet Van Heyghen noch zijn ensemble, maar wel Benoît Laurent, inmiddels benoemd tot professor in de Barokhobo aan de Hochschule für Musik in Frankfurt. Hij richtte inmiddels zelf ook al een eigen ensemble op en is een graag geziene gast bij onder meer het Concerto Köln en de Akademie für Alte Musik Berlin. Wie hem hier twee prachtige concerti voor hobo met enorm veel affect hoort vertolken, begrijpt snel waaraan de man zijn naam en faam dankt. Puur kwantitatief ligt het zwaartepunt echter nog steeds bij Les Muffatti, die de grootste speelduur in hun eentje opvullen. Hun idee over Barokmuziek ent zich op het gegeven dat Barokmuziek intrinsiek enorm theatraal in elkaar steekt. Vanuit een liefkozing jegens het dramatische (en het Barokke) affect, ontstaan pittige, energetische uitvoeringen die zeker niet de stugheid hebben waar andere Barokensembles dikwijls mee worstelen. De historische uitvoeringspraktijk is voor Les Muffatti kortom geen anachronisme, maar een bewuste keuze die omwille van zijn authenticiteit niet minder hedendaags hoeft aan te voelen.
Technisch zowel als muzikaal valt er niets af te dingen op deze prachtige opname, die bovendien rijkelijk gedocumenteerd werd met een driedelige bijdrage van Van Heyghen zelf. Diens selectie is bovendien van een constant topniveau, waarbij de diverse aspecten van Sammartini's emotionele palet heel ongedwongen aan bod kunnen komen. Langere en kortere composities wisselen elkaar af, waarbij de algehele sfeer een zeer grote warmte blijft uistralen die door de uitstekende opnamekwaliteit alleen maar wordt versterkt. Barokliefhebbers mogen deze opname kortom zeker niet missen!
