Over het al dan niet overlijden van de punk worden aan menig toog nog steeds verwoede discussies gehouden. De dood van de rock 'n roll staat al even niet meer ter discussie, althans niet in België. Groepen die zich er toch nog aan wagen vervallen meestal in jaren '80 clichés en maken met misplaatst machismo goed wat ze in kwaliteit missen. Wanneer er dus een nieuwe groep de neus aan het venster steekt en wél met een goede rockplaat komt aandraven mag dit niet onopgemerkt voorbij gaan. Het Antwerps - Kempisch collectief Gipsy On The Rocks heeft met 'Soul For A Gun' namelijk een knaller van een debuutplaat uitgebracht, die met verve een vervolg breit aan hun eerste demo 'Enter The Gipsyhood'. Start de motor, geef plankgas en doe vooral de gordel aan want het tempo ligt hoog.
Van bij het begin worden de kaarten duidelijk op tafel gelegd: een denderend akkoord vormt de intro van 'Thousand Clues'. Hoewel het hier gaat om een zogenaamde 'female-fronted' rockband heeft de muziek meer dan genoeg ballen. Dat is vooral de verdienste van de geluidsmuur die wordt opgetrokken door de twee gitaristen. Hoewel zij meteen domineren liggen de vocals van zangeres Hanne Hofmans goed in de balans. Tijdens de eerste drie nummers grolt, schreeuwt en gromt ze zonder ophouden terwijl de riffs genadeloos verder blijven rollen. Net wanneer de vraag kan gesteld worden hoe lang dit interessant zal blijven wordt het geweer echter van schouder gewisseld. Een rustig gitaardeuntje leidt 'Mariella' in, een rustige bluesrocker die langzaam opbouwt naar een zinderend einde. Hierop haalt het zigeunergezelschap alles uit de kast om hun kwaliteiten duidelijk naar voren te brengen. Ook erg leuk om te horen is dat ze rustig hun tijd nemen om het verhaal te vertellen, er is geen rush naar het refrein waardoor de nummers ook halverwege nog kunnen verrassen.
Na een rustig tweeluik neemt de hardrock weer het boventouw. Het loodzware 'Forbidden Blood' is een stevige stamper waarin alle instrumenten zich tijdens de strofes lijken in te houden om dan genadeloos tekeer te gaan tijdens het refrein. Daarna volgt met 'Dangerzone' opnieuw een onvervalste hardrocker, misschien wel het meest aanstekelijke nummer van de cd. Het beste bewaren de Kempenaars echter, zoals het hoort, tot het laatst. Tijdens 'Second Wind' gaat de voet volledig van het gaspedaal en wordt een klaagzang ingezet die bij momenten door merg en been gaat. Tot slot zet 'Six Weeks' nog even in de verf waarom de Belgische hardrock misschien toch nog mag hopen op een heropleving. Boven de kort gekapte gitaarriff schreeuwt Hofmans zich de ziel uit het lijf om een orgelpunt te zetten na een erg stevig uurtje.
Als uitsmijter volgt nog 'Gotta Go', een heerlijk ouderwets bluesdeuntje dat zo uit de jaren '30 lijkt weggelopen. Moest Alan Lomax nog leven zou hij het ongetwijfeld in zijn catalogus hebben opgenomen. Het liedje zorgt er ook voor dat de adrenaline weer wat gaat liggen en zet tegelijkertijd in de verf dat Gipsy On The Rocks meer is dan een hardrock bandje. De blues die zij in hun nummers verwerken geeft meer diepte aan de muziek en maakt dat het geheel ook verfrissend genoeg klinkt om te blijven boeien. Als er toch een kritiek op dit album moet komen, is het dat er niet genoeg blues in zit. Maar dat is, zoals men in Vlaanderen wel eens placht te zeggen, mierenneuken. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
